Μετά το ταξίδι στη Μυτιλήνη, είχαμε την ψευδαίσθηση ότι τα θερινά ταξίδια για το 2019 είχαν τελειώσει. Έτσι η πρόσκληση του Δημήτρη να περάσουμε λίγες μέρες μαζί τους στο νησί, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, και αποφασίσαμε να δεχτούμε την πρόσκληση.
Ήταν μια ευκαιρία άλλωστε να χτίσουμε νέες μνήμες από το νησί, καθώς η πρώτη μας επίσκεψη το 2014 , λίγους μήνες μετά το σεισμό, δε μας είχε αφήσει με τις καλύτερες των εντυπώσεων για το οδικό δίκτυο , αλλά και για τους ανθρώπους που μας είχαν φανεί αγενέστατοι.
Η Δομινίκη επέλεξε να μη μας ακολουθήσει αφού "πήγα φέτος διακοπές μαζί σας, και τί θα κάνω με τέσσερεις μεγάλους, θα μείνω εδώ να παίξω με τους φίλους μου". Ως συνήθως, ξυπνήσαμε από τα χαράματα 6 παρά ήμασταν στο δρόμο, χαλαρά μια και το πλοίο από το Νυδρί για το Φισκάρδο έφευγε στις 13.45
Το "λιμάνι" στο Νυδρί δεν έχει προδιαγραφές για να εξυπηρετεί τέτοιο όγκο τουριστών, και δε μιλώ για τον όγκο του τεράστιου Τσουκαλά, αλλά για τον αριθμό του κόσμου, ωστόσο αποτελεί αναγκαίο κακό καθώς εδώ και αρκετό καιρό γίνονται εργασίες στο Λιμάνι της Βασιλικής.
Η ώρα στο καράβι πέρασε γρήγορα, παρά τα αρκετά μποφόρ και το κούνημα καθώς η κουβέντα με τους οικοδεσπότες μας έκανε τη διαδρομή ευχάριστη.
Φτάσαμε στα ιστορικά Χαβδάτα (γνωστά και ως Τσουκαλάτα καθώς φιλοξενούν των πρόεδρο των Seattle Superψώνιων , ένα χωριό έξω από το Ληξούρι , αργά το απόγευμα, και μετά απο μια ανεπιτυχή προσπάθεια για γρήγορη βουτιά στη γειτονική παραλία καταλήξαμε στην ταβέρνα Λαγκαδάκια όπου φάγαμε και ήπιαμε το εξαιρετικό κόκκινο κρασί τους για ώρες. Πρώτο δείγμα θετικό καλό κρασί, καλό φαΐ.
To επόμενο πρωί και μετά από ένα γερό πρωινό και καφεδάκι , πήραμε το δρόμο για τις παραλίες, ξεκινήσαμε από τα Βάτσα, όπου περιέργως αποδείχτηκαν η πιο δροσερή παραλία των ημερών μας εκεί. Αράξαμε για αρκετή ώρα κάτω από τη σούπερ ντούπερ τέντα μου , και δροσιζόμασταν με συχνές βουτιές, ελαφριά φρούτα, και καμιά μπυρίτσα. Νωρίς το απόγευμα επισκεφθήκαμε την παραλία Ξι, η οποία έχει βουνά από άργυλο και πασαλειφθήκαμε. Η θάλασσα πολύ ρηχή και με αρκετά μπιτσόμπαρα, μάλλον ιδανική για οικογένειες με μικρά παιδιά. Αρνητικό ότι μέρος της παραλίας μοιάζει να είναι κομμάτια βράχων μαζί με παλιές χωματερές που έγιναν ένα με τον καιρό...
Σε κάθε περίπτωση απολαύσαμε το τσιμέντωμά μας και την full body μάσκα αργίλου. Αναζωογονημένοι και 10 χρόνια νεότεροι πήγαμε τη βόλτα μας στο Αργοστόλι παρακολουθήσαμε μέρος της Βαρκαρόλας (βόλτα ενός σκάφους μέσα στη θάλασσα, με κανταδόρους και ηχεία που ακούγονται οι καντάδες σε όλη την παραλία της πόλης) με πλήθος κόσμου. Βολτάραμε στα καλντερίμια, ψωνίσαμε παραδοσιακά γλυκά από τον Σέσουλα, και φάγαμε στη φημισμένη πιτσαρία της πόλης Al forno η οποία αν και πάλι ήταν σε ψηλό επίπεδο, θεωρώ ότι ήταν ένα κλικ κάτω από την πρώτη μας επίσκεψη το 2014. Στην επιστροφή για το χωριό νομίζω ήμουν κακός συνοδηγός καθώς η κούραση με πρόδωσε και δυο τρεις φορές έπιασα τον εαυτό μου έτοιμο να κοιμηθεί.
Το πρωί του Σαββάτου ντυθήκαμε Κορέλιδες , πήραμε το μαντολίνο μας παραμάσχαλα, και ξεκινήσαμε για την Αντίσαμο, την οποία και δεν είχαμε επισκεφθεί στο πρώτο μας ταξίδι στο νησί.
Διάλειμμα ολίγων λεπτών στη διαδρομή για φώτο με φόντο το Μύρτο , και μετά
απο περίπου μια ώρα άφιξη στην πραγματικά πανέμορφη παραλία, με την πολυκοσμία που η φήμη και οι δρόμοι έφεραν μαζί τους . Όσοι με γνωρίζετε ξέρετε ότι αποφεύγω την πολυκοσμία στις διακοπές, αλλά εδώ κάναμε μια εξαίρεση. Καταπράσινη παραλία με πολύ όμορφο βυθό. Φαντάζομαι θα είναι ακόμα πιο υπέροχη τον Ιούνιο ή τον Σεπτέμβριο. Σε κάθε περίπτωση μια βόλτα και βουτιά στο τέρμα δεξιά άκρο της παραλίας που είχε σαφώς λιγότερο κόσμο την κάναμε. Παρά τον κόσμο must visit αν έρθεις στο νησί. Ο στόχος ήταν να προλάβουμε το ηλιοβασίλεμα στη μονή Κηπουραίων και στην ταβέρνα του Στάθη από όπου βλέπεις ένα από τα σούπερ ηλιοβασιλέματα του νησιού. Δυστυχώς ένας φορτηγατζής απένταντι , στο στενό δρομάκι της Αντισάμου που επέλεξε να κάνει παράδοση προϊόντων την ώρα αιχμής, ένα σκουπιδιάρικο που ακολουθούσαμε για μισή ώρα, ένα μηχανάκι που ακολουθούσαμε για 10 λεπτά, και πιθανώς ο πιο αργός οδηγός του κόσμου που ακολουθούσαμε για άλλα 10 λεπτά ,, είχαν αντίθετη άποψη και έτσι χάσαμε το ηλιοβασίλεμα, προλάβαμε ωστόσο τα υπέροχα χρώματα και μετά φάγαμε στην ιδιαίτερη ταβέρνα
Κάναμε τεράστιο λογαριασμό που αρχικά μας κακοφάνηκε αλλά μετά συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε φάει για 8 άτομα.
Το πρωί της Κυριακής τα παιδιά είχαν μια βάφτιση οπότε είχαμε free day τουλάχιστον μέχρι νωρίς το απόγευμα οπότε αποφασίσαμε να πάμε στην σχετικά μικρή παραλία Βούτι. όπου και απολαύσαμε τα οινοπνευματί νερά (στα χρώματα του Μύρτου), για αρκετές ώρες.
Λίγη ώρα αφού ήρθαν ο Δημήτρης και η Ελευθερία, μετακομίσαμε στη διπλανή παραλία της Αγίας Κυριακής για μία ακόμη βουτιά και φωτογράφηση playboy αλά Ζωή Λάσκαρη και Ελένη Ερήμου.H πρόθεσή μας να τελειώσουμε με δείπνο στην ταβέρνα της παραλίας το Καφενείο του Ψαρά δεν πραγματοποιήθηκε καθώς λογαριάζαμε χωρίς τον Ψαρά, του οποίου τα ψάρια είχαν τελειώσει την ώρα που φτάσαμε.
Έτσι επιλέξαμε να φάμε στην ταβέρνα Φάρος, κοντά στο Ληξούρι και κλείσαμε ουσιαστικά τις διακοπές μας με γλυκάκι που μου θύμισε ζαχαροπλαστείο της δεκαετίας του 80, τότε με το καλό ΠΑΣΟΚ το ορθόδοξο, με παγωτό στα τεράστια ποτήρια με τα πολλά διακοσμητικά τζίτζιρι μίτζιρι. και τοπική αμυγδαλόπιτα στο παραδοσιακό ζαχαροπλαστείο ηλικίας 100+ ετών Μαυροειδής
Το επόμενο πρωί μετά τον καφέ ξεκινήσαμε σιγά σιγά το δρόμο της επιστροφής και μετά σχεδόν από 12 ώρες σε δρόμο και θάλασσα επιστρέψαμε στο σπίτι μας. Η φανταστική φιλοξενία του προέδρου με σκλάβωσε και με "ανάγκασε" να υπογράψω για έναν ακόμη χρόνο συμβόλαιο συνεργασίας με τα Superψώνια, όπου θα συνεχίσω να αποτελώ φόβητρο για τους αντιπάλους και για τις μπασκέτες του τουρνουά που θα συνεχίσω να γκρεμίζω με τούβλα.
Αν δεν έχετε πάει στην Κεφαλονιά, προσθέστε σε όσα έγραψα, το σπήλαιο της Μελισσάνης και του Δρογκαράτη που θα πρέπει να επισκεφθείτε, το γραφικό χωρίο της Άσσου, και την παραλία των Πετανών πού είχαμε επισκεφθεί στο πρώτο μας ταξίδι.
