Τριήμερο στην Οχρίδα

Η Αθηνά έχει να κοιμηθεί καλά περίπου τρία χρόνια. Έχει να φροντιστεί περίπου τόσα. Η κλασική μαλακία που βάζουμε τον εαυτό μας πίσω από τους άλλους, ενώ όπως λέω στους θεραπευόμενους, το πιο ανιδιοτελές πράγμα που μπορείς να κάνεις (και συνάμα το μεγαλύτερο δώρο για τα παιδιά σου), είναι να φροντίζεις τον εαυτό σου.

Αποφασίσαμε λοιπόν και μετά από εντολή ιατρού, να κάνουμε το πρώτο ταξίδι άνευ τέκνων μετά από τρία χρόνια. Η αρχική μου σκέψη ήταν να κλείσουμε 2 βράδια, στο Μακεδονία Παλλάς ή στο Νικόπολις, χωρίς φυσικά να πούμε τον προορισμό στους παππούδες και τα παιδιά, ώστε να χαλαρώσουμε , χωρίς να μας ενοχλήσει κανείς. Η σκέψη απορρίφθηκε καθώς θεώρησα ότι αν δυσκολευόταν στον ύπνο ο μικρός, θα έπιανε την Αθηνά το αυτοθυσιαστικό της και θα εμφανιζόταν να σώσει την κατάσταση, ή στην χειρότερη περίπτωση, θα μαλώναμε μέχρι να την πείσω να μην εμφανιστεί. 

Έτσι σκέφτηκα να πάμε κάπου που δεν έχουμε πάει, σε ένα ξενοδοχείο με καλές παροχές, αλλά και σε τόπο που θα έχουμε να δούμε κάτι και δεν θα κωλοβαράμε 3 μέρες. Δεν ξέρω πώς μου ήρθε η Οχρίδα αλλά έκλεισα 2 βράδια στο Unique Resort and Spa με πρωινό και χρήση του Spa. 

Ενημερώσαμε από Πέμπτη βράδυ τον Αλέξανδρο ότι θα λείψουμε για 2 βράδια, και ότι το πρωί που θα ξυπνήσει θα έχουμε φύγει, και κατά τις 6 το πρωί της Παρασκευής ξεκινούσαμε για την πρώτη μας εκδρομή , μετά διανυκτερεύσεως,  ως ζευγάρι μετά από το τριήμερο που είχαμε κάνει τον Αύγουστο του 2019 στην Κεφαλονιά . Περάσαμε τα σύνορα από τη Νίκη, δίπλα στη Φλώρινα και κάναμε μια πρώτη στάση στη Bitola, όπου περπατήσαμε για λίγο στο Shirok Sokak (φαρδύς δρόμος) , είδαμε κάποια Τζαμιά και κάποιες Εκκλησίες, και ψωνίσαμε μπούκοβο από την Παλιά αγορά τους. Τεράστια εντύπωση στη Bitola μας έκαναν τα Πάρκα με το πολύ πράσινο και τα ψηλά δέντρα, οι οργανωμένες παιδικές χαρές , και τα Casino που ήταν σχεδόν όσα και τα δέντρα. Χωρίς υπερβολή όπως είναι τα take away cafe στη Θεσσαλονίκη , είναι τα casino στη Bitola. 

Πριν φύγουμε για την Οχρίδα, γεμίσαμε το ντεπόζιτο με Βενζίνη που έχει γύρω στο 1.35 Εu/l ενώ δε βάλαμε Φυσικό Αέριο καθώς μέσα σε λίγους μήνες , η τιμή του εκτοξεύθηκε από 0.5Eu/kg σε 2.8Εu/kg. 

Φτάσαμε στο Ξενοδοχείο, αφήσαμε τα πράγματα στο τεράστιο πραγματικά δωμάτιο, και η πρώτη μου σκέψη ήταν "τί κρίμα, θα χωρούσαμε όλοι μαζί σε αυτό το δωμάτιο". Αμέσως με μάλωσα για την ηλίθια σκέψη μου και το νεαρό ζευγάρι ξεκίνησε για μια πρώτη βόλτα/γνωριμία με την πόλη. 

Για όσους δε γνωρίζουν η Λίμνη Οχρίδα είναι μάλλον η μεγαλύτερη Λίμνη των Βαλκανίων, και ίσως η παλαιότερη της Ευρώπης. Επίσης είναι η πιο Βαθιά Λίμνη στην Ευρώπη με βάθος που φτάνει κοντά στα 290 μέτρα. Από το 1979 αποτελεί μνημείο κληρονομιάς της Unesco ενώ ζουν πάνω από 200 ενδημικά ζώα. 

Η πόλη της Οχρίδας αποτελεί τουριστικό προορισμό και η παραλίμνια περιοχή χρησιμοποιείται ώς παραλία , με τον κόσμο, να ψαρεύει, να κολυμπάει και να κάνει ηλιοθεραπεία. Ένας μεγάλος λοιπόν παράκτιος δρόμος με θέα τη Λίμνη, και απέναντι την παλιά πόλη και το κάστρο. Περπατήσαμε περισσότερο από μια ώρα, τσιμπήσαμε και ένα αξιοπρεπέστατο κομμάτι πίτσα από την Prova και πήγαμε στο δωμάτιο για ξεκούραση/ύπνο. 

Κατά τις 7.30 βγήκαμε για τη βραδινή μας βόλτα και αποφασίσαμε να πάμε για γευστική δοκιμή στο Vila winery Mal Sv. Kliment . Είναι ένα wine bar στο κελάρι ένος τοπικού οινοποιείου, το οποίο μέχρι πριν λίγους μήνες λειτουργούσε μόνο με κρασιά του οινοποιείου, ενώ εδώ και 2-3 μήνες το έχει πάρει ένα ζευγάρι με μεράκι, με σκοπό να κάνει γνωστά στους τουρίστες κρασιά και από την Οχρίδα αλλά και από όλη τη χώρα. Δοκιμάσαμε αρκετές ετικέτες και τις συνοδεύσαμε με μια ποικιλία τυριών και κάποιες μπρουσκέτες.

Τα κρασιά αποτέλεσαν ευχάριστη έκπληξη, καθώς δεν είχα πρότερη εμπειρία και την οινοποιεία της γείτονος  χώρας (Kyriakos mode on) , ενώ οι μπρουσκέτες θέλουν δουλίτσα (σίγουρα αλλαγή στο ψωμί), καθώς μόνο οι 2/4 ήταν επιτυχημένες γευστικά. Γενικά πάντως ήταν θετική η εμπειρία μας και προτείνουμε το συγκεκριμένο μαγαζί, γιατί εκτός των άλλων, τα παιδιά ήταν ευγενέστατα και φάνηκε να έχουν μεράκι . Η ημίωρη περπατάδα για το ξενοδοχείο συνοδεύτηκε από ένα ψητό καλαμπόκι στο χέρι, και πριν τις 23.00 ήμασταν ταβλιασμένοι, με ξυπνητήρι στις 9.30 Just in case, για να προλάβουμε το πρωινό. 

Ξυπνήσαμε τελικά χωρίς το ξυπνητήρι, γύρω στις 9 , ξεκούραστοι , μετά από καιρό, και μετά από ένα δυνατό πρωινό και έναν άθλιο καφέ στον μπουφέ του ξενοδοχείου ξεκινήσαμε για το Μοναστήρι του Αγίου Ναούμ, το οποίο διαβάσαμε ότι θα έπρεπε να επισκεφθούμε . Πραγματικά μιλάμε για ένα σημείο πανέμορφο, με περιποιημένους κήπους , σούπερ θέα της λίμνη, ένα ποτάμι που εκβάλει μέσα στη Λίμνη και μπορείς να κάνεις βόλτα με βάρκα, και δυστυχώς εκατοντάδες κιόσκια στο στύλ της έκθεσης βιβλίου Θεσσαλονίκης,  που πουλάνε τουριστικά τζίντζιρι μίντζιρι (περλες οχρίδας, μαγνητάκια, γλυκά του κουταλιού- καταλαβαίνεις τη φάση) .

Υπάρχουν 2 ξενοδοχεία και αρκετά εστιατόρια στον χώρο, τα οποία δε δοκιμάσαμε. Ήπιαμε ωστόσο έναν ακόμα άθλιο καφέ. Παραλίμνια στο μοναστήρι υπάρχουν beach bar και ο κόσμος κολυμπάει στη Λίμνη. Κάναμε βόλτες στους περιποιημένους κήπους όπου κυκλοφορούσαν ανενόχλητα παγόνια , και κάναμε και μια ρομαντική βαρκάδα 20λεπτη στο ποταμάκι, που μας άρεσε. 

Στην επιστροφή είπαμε να κάνουμε μια βόλτα τουλάχιστον με το αμάξι, (καθώς δεν είχαμε ούτε μπατόν , ούτε παπούτσια πεζοπορίας , και κυρίως είχαμε πει ότι είναι εκδρομή χαλάρωσης και όχι ξεπάτωμα) στον εθνικό δρυμό Galicica . Όμορφη διαδρομή μέσα στο δάσος, με αρκετά μονοπάτια για πεζοπορία και φανταστική θέα της Λίμνης από ψηλά. Αξίζει σίγουρα. Ενδιαφέρον είχε το αντίτιμο των 3.5 ευρώ σχεδόν για την είσοδο με αμάξι μέσα στον Δρυμό, ενώ η τιμή ήταν 3.5 ευρώ κατά άτομο αν ήθελες να το πάρεις περπατητά . Αξίζει με τα μπούνια. 

Το μέλλον είναι  προς τα εκεί 

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και κάναμε την επίσκεψη στο Spa, όπου υπήρχε steam bath, Φινλανδική Σάουνα, Υπέρυθρη Σάουνα, Τζακούζι κλπ κλπ. Εκτός από το Τζακούζι που ελαφρώς σιχάθηκα, έκανα τα πάντα όλα. Η δε Αθηνά επέλεξε να κάνει ωριαίο μασάζ, το οποίο είχε ανάγκη, και φυσικά το μετάνιωσε γιατί ήταν κακό. :). Ανέκαμψε όμως μετά ,με χρήση του Spa. 

Χαλαροί και ανανεωμένοι βγήκαμε το σούρουπο για βόλτα, και αφού γουστάραμε ηλιοβασίλεμα, καταλήξαμε σε ένα από τα ωραιότερα σημεία της πόλης, τον Ναό του Αγ. Ιωάννη του Kaneo . Ωραίος ο ναός, φανταστική και η θέα από όλες τις μεριές του. 

Για τελευταίο δείπνο, επιλέξαμε θεωρητικά το κορυφαίο εστιατόριο της πόλης, στο κορυφαίο σημείο της πόλης το Kaneo . Πανέμορφο σημείο, ευγενέστατος Σεφ, ευγενικό προσωπικό, πολύ καλή wine list. Μέτριο φαγητό. Από την άλλη, όλη η χώρα φαίνεται να έχει μέτριο φαγητό και όπως άκουσες πολλάκις ήδη, κάκιστο καφέ. επιστρέψαμε παραλιακά στο δωμάτιο, με στάση για αποχαιρετιστήριο καλαμπόκι στο χέρι και , ποτάκι στο roof garden του ξενοδοχείου SU 

Τελευταίο πρωινό, κάναμε check out και στις 10.30 είχαμε ραντεβού με το Paragliding Tandem Flights

γιατί η τολμηρή της οικογένειας ήθελε να κάνει Paragliding. Ο Φλώρος θα την περίμενε στο σημείο απογείωσης για να την παραλάβει, σώα ελπίζαμε αμφότεροι. Ήταν τελικά το piece de resistance καθώς η Αθηνά το απόλαυσε, θεωρώντας το μοναδική εμπειρία. Θα μας έστελναν και τις φωτογραφίες χθες βέβαια, αλλά μας ενημέρωσαν ότι έχασαν την go pro, οπότε ό,τι έμεινε είναι ένα βιντεάκι μου και 2-3 φώτο. 

 

Κλείσαμε την εκδρομή μας στη γειτονική Φλώρινα όπου φάγαμε γαμάτα στο Διεθνές καφενείο που μας πρότεινε η Φλωρινιώτισα κυρία Λίτσα, αφού μας γέμισε πεσκέσια για το σπίτι. 

Αντί επιλόγου

Να πας στην Οχρίδα , και να τριγυρίσεις . Νομίζω τρία βράδια είναι αρκετά

Αν θέλεις street food νομίζω είσαι καλά. Αν θέλεις εστιατόρια, να μην έχεις υψηλές απαιτήσεις

Να δοκιμάσεις μπόλικα κρασιά

Να πας στο μοναστήρι του Ναούμ

Να πας στον Εθνικό Δρυμό

Να περπατήσεις την παραλία και μη βαρεθείς να πας στο Kaneo και στο κάστρο (τις ώρες που πήγαμε το κάστρο ήταν κλειστό)

Να κάνεις Paragliding

Να παρατηρείς τα σύννεφα, τα καλύτερα σύννεφα του κόσμου λέει η Αθηνά

Να φέρεις ταπεράκι φαγητό από το σπίτι . Πλάκα κάνω, να ανοίξεις ένα εστιατόριο της προκοπής

Να φέρεις την καφετιέρα σου μαζί, ή όπως και πιο πάνω να επενδύσεις σε ένα καφέ της προκοπής

Ίσως ήταν τέτοια η διάθεσή μας , ίσως η ανάγκη να ξεφύγουμε, περάσαμε καταπληκτικά, 

Δεν είναι πάμφθηνο όπως λένε. Σε ένα άρθρο που είχαμε διαβάσει , έλεγαν ότι το 2019 την περασαν με 180 εύρω...Από το άρθρο πήραμε πολλές ωραίες ιδέες για βόλτα, αλλά τα έξοδα μας μαζί με καύσιμα ξενοδοχεία κλπ κλπ ήταν υπερτριπλάσια ...το λινκ του άρθρου που πήραμε ιδέες 

Αδιάκοποι στη Λήμνο

 

Μετά από την ανοιξιάτικη έρευνα , μεταξύ φίλων , και τα ποσοστά Τσαουσέσκου που έλαβε η Λήμνος ως θερινός προορισμός, απέναντι σε Ζάκυνθο και Κέρκυρα, η επιλογή της αποτέλεσε μονόδρομο. Μία μέρα μόλις μετά την ψηφοφορία έκλεισα ακτοπλοϊκά από Καβάλα , και με την σύμφωνη γνώμη του αφεντικού κλείσαμε τα ήσυχα πανέμορφα δωμάτια στο Διαπόρι suites που γεωγραφικά είναι στο κέντρο της Λήμνου, κάτι που θα μας βοηθούσε ως γνωστές Γυριστρούλες. Κλείσαμε τα ακτοπλοϊκά με αναχώρηση πρωί Σαββάτου από Καβάλα, και επιστροφή απόγευμα Κυριακής από Λήμνο, ώστε να κερδίσουμε μισή μέρα παραμονής και στο πήγαινε και στο έλα.

Από το προηγούμενο βράδυ γεμάτο το αυτοκίνητο, Αφύπνιση 5πμ, φόρτωμα παιδιών ( η Δομινίκη σε τέτοιες ηλικίες κοιμόταν αμέσως , οπότε κερδίζαμε κάποια ώρα ηρεμίας στο ταξίδι, ο Αλέξανδρος πάλι...μπα, duracel) και αναχώρηση για Καβάλα. Απόπλους στις 8πμ και 12.15-12.30 άφιξη στη Μύρινα. Μετά από 25-30 λεπτάκια φτάσαμε στο δωμάτιο και ήταν όπως ακριβώς φαίνεται στις εικόνες. Μικρά πανέμορφα σπιτάκια μπροστά σε ένα ήσυχο κολπάκι, μακριά από κόσμο, και φασαρία. το κολπάκι δεν ενδείκνυται για μπάνιο, αλλά οι κοντινότερες παραλίες είναι στο 10λεπτο. 

Αφού τακτοποιήσαμε τα πράγματα πήγαμε για μεσημεριανό στον διπλανό Κοντιά και στην ταβέρνα Σαν Άλλοτε , με τον κήπο κάτω από την μουριά, όπου είτε πεινούσαμε πολύ , είτε ήταν όντως πεντανόστιμοι οι ντοματοκεφτέδες, τα κεφτεδάκια, και το χύμα κρασί του χωριού, Μαγιάς . 

Η Μαρία από το diapori suites μας είχε πει όταν κάναμε την κράτηση ότι ο γείτονας από την ταβέρνα/κέντρο εκδηλώσεων παντρέυει την κόρη του, και ότι θα είχαμε ξενύχτι, αλλά ο γάμος ήταν όντως grande... προσγειωμένο Ελικόπτερο μπροστά στο δωμάτιό μας και νταλίκες που έκαναν τον χαμό τους πριν την άφιξη του γαμπρού και της νύφης και γλέντι μέχρι πρωίας . Οι ωτοασπίδες έκαναν σούπερ δουλειά 

 

Πρώτο πρωινό ξύπνημα και μετά από ένα γερό πρωινό , και δύο καφέδες , καθώς ήμασταν έτοιμοι να πάμε στην πρώτη πολύ οργανωμένη , πολύ κοσμική παραλία , μας σταμάτησε στη μέση του δρόμου ένα αγροτικό, μας έβαλε όλους μάσκες ύπνου και κουκούλα που κάλυπτε τα πρόσωπά μας , 

μας φόρτωσε στην καρότσα του αγροτικού, και μετά από αρκετή ώρα σε κακοτράχαλο αγροτικό δρόμο που δεν βλέπαμε τίποτα, μας παράτησε σε μια ερημική παραλία που δεν υπήρχε ψυχή 

Αναγκαστήκαμε λοιπόν για αρκετές ώρες να κολυμπάμε ολομόναχοι, ολόγυμνοι,  σε μια παραλία που ήταν λάδι και είχε μοναδικό ίσκιο δύο αρμυρίκια. Καταλαβαίνετε το βάσανο και την ταλαιπωρία. Χάριν συντομίας θα την αποκαλούμε από εδώ και στο εξής, η παραλία του Λεωνίδα. 

Νωρίς το μεσημεράκι κάναμε μια πρώτη βόλτα στα σοκάκια της Μύρινας και το απογευματάκι επισκεφθήκαμε την παραλία κοκκινόβραχος και το όμορφο μπαράκι Red Rock , όπου αράξαμε και ήπιαμε κοκτέιλ και μπυρίτσες, καθώς ο καιρός δεν επέτρεπε μπάνιο. Βασικό στοιχείο του νησιού . Πάντα τσεκάρουμε τους ανέμους. Όταν , σπάνια, Δεν έχει βοριάδες ή έχει βοριάδες με χαμηλή ταχύτητα, επισκεπτόμαστε τις βόρειες και βορειοανατολικές παραλίες... ΓΕΝΙΚΑ, ΕΛΕΓΧΟΥΜΕ ΑΕΡΑ.. Στα μείον του Red rock , το "Δεν έχουμε ακόμα τουαλέτα, είναι υπό κατασκευή". 

Ευτυχώς που μας ήρθε μόνο κατούρημα, και το δάσος ήταν εκεί να μας ελαφρύνει. Φαγητό στα καμίνια και στον Ανδρέα , με μπόλικη δροσιά, συμπαθητικό  φαγητό και  παιδική χαρά απέναντι, αν έχετε παιδιά. Επιστροφή στο δωμάτιο, τα παιδιά για ύπνο, κι εμείς χαλαρό κρασάκι στο μπαλκόνι.

Πρωινό ξύπνημα και αφού δεν ήρθαν οι απαγωγείς, επισκεφθήκαμε την παραλία του Θάνους που από πολλούς θεωρείται η κορυφαία του νησιού. Και είναι, αν είσαι 3 ετών ή 4 ή βαριά 7. Ή είσαι γονιός που θέλει να αράξει σε μια ξαπλώστρα με τη μπυρίτσα ή την ποτάρα ή την καφεδάρα και να βλέπει τα παιδιά να παίζουν σε θάλασσα βάθους αστραγάλου, άντε βαριά βαριά γάμπας αν περπατήσεις καμιά 100 μέτρα μέσα.

Για να μην είμαι άδικος, τα 2 beach bars έχουν χαλαρή μουσικούλα σε χαμηλά ντεσιμπέλ και μπορείς να χαλαρώσεις. Κοινώς δεν αποτελούν την τυπική μου κόλαση, για όσους με γνωρίζετε. Εμείς καθίσαμε στο Costa Costa πού είναι το πιο χαλαρό από τα δύο, ενώ υπάρχει και το κεντρικό Pantelis που μαζεύει περισσότερο κόσμο. Τέρμα Δεξιά , μπορείτε να απολαύσετε και το γυμνό σας μπάνιο , τουλάχιστον αρχές Ιουλίου, για Αύγουστο, δεν έχω ιδέα, πιθανολογώ πως  δύσκολα. Μεσημεριανό στην ταβέρνα , στο Θάνος το Όπως Παλιά που την περίοδο του ταξιδιού ήταν στον νούμερο 1 του tripadvisor. Πολύ καλή σκιά, πολύ ευγενικό προσωπικό, συμπαθητικό μαμαδίστικο φαγητό . Βολτίτσα στη Μύρινα , παγωτό στη Νόνα και βουρ για ανατολική πλευρά. 

Πέρασμα από τους Kiteάδες και το Surf Club Keros , την λιμνοθάλασσα Αλυκή , που δυστυχώς δεν είχε στεγνώσει πλήρως και έτσι δεν μπορέσαμε να μαζέψουμε αλατάκι. Απογευματινό μπανάκι στη Νεφτίνα, που μαζί με την παραλία του Λεωνίδα αποτελούν Our Kind of Beaches. Μεγάλη , όμορφη και ΑΔΕΙΑ. γυμνό μπανάκι και βόλτα να προλάβουμε το ηλιοβασίλεμα στον Άγιο Χαράλαμπο, όπου έχεις θέα το Άθως. Χάσαμε για ένα λεπτό το ηλιοβασίλεμα , αλλά κάτσαμε για χαλαρό τσιπουράκι στο ταβερνάκι-μεσοτοιχία με τον ναό. Εξαντλημένοι φτάσαμε γύρω στις 11 στο δωμάτιο και πήγαμε όλοι για ύπνο. Ήταν η μέρα με τα περισσότερα χιλιόμετρα , τα παιδιά τα έφτυσαν, οπότε αποφασίσαμε από την επόμενη, χαλαρουίτα.

Παρότι κοιμηθήκαμε αργά, ξυπνήσαμε νωρίς , οπότε ήταν ευκαιρία να πάμε στις Αμμοθίνες (είτε θα πας πρωί, είτε θα πας μετά τις 8μμ) και το γειτονικό Γομάτι. Πραγματικά ιδιαίτερο φαινόμενο, μια μικρή έρημος στην Ελλάδα, στη μέση του πουθενά. Fun Fact . Το Μια Ελληνίδα στο Χαρέμι με την Βλαχοπούλου , γυρίστηκε στις Αμμοθίνες Λήμνου. Περπατήσαμε αρκετά στην Έρημο , βγάλαμε πολλές φωτογραφίες στο highlight ,κατά τη Δομινίκη ,των διακοπών .

Επίσκεψη στην άγριας ομορφιάς (και δυστυχώς με πολλά σκουπίδια) παραλίας Γομάτι, όπου και πάλι λόγω αέρα αποφασίσαμε να μην κολυμπήσουμε και έτσι να χάσουμε και το προγραμματισμένο γεύμα μας στην ταβέρνα Φλωμάρι που μας είχαν προτείνει πολλοί φίλοι. 

Αλλαγή Ρότας λοιπόν και κινήσαμε για το μικρό φαναράκι, άλλη μία από τις παραλίες λάδι με βάθος αστραγάλου του νησιού. Ένα μικρό πανέμορφο κολπάκι , που το φαντάζομαι πριν 20-25 χρόνια ένα ερημικό κουκλίστικό μέρος, που τώρα ήταν πακτωμένο με οικογένειες. Ευτυχώς , πάλι η μουσική χαλαρή, πάλι ευγενικό το προσωπικό του μπιτσόμπαρου, πάλι, ωραία, τυπικά, συμβατικά. Για early dinner Πήγαμε Στης Μιχαλίτσας όπου κλασικά είχε τέλεια σκιά και συμπαθητικό φαγητό. Επιστροφή νωρίς και ύπνος γιατί η κούραση από της προηγούμενες μέρες ήταν πλέον εμφανής.

Καινούρια μέρα, καινούριοι στόχοι. Παναγιά Κακαβιώτισσα. Δεν ακολουθείς το Google maps, αλλά τις ταμπέλες. φτάνεις στο πάρκινγκ και ξεκινάς ορειβασία 15 λέπτα για να φτάσεις στην εκκλησία. Η διαδρομή και η θέα μαγευτική. Ωραία φάση και η υπαίθρια εκκλησία μέσα στον Βράχο. Σε όλη την ανηφόρα είχα στον μάρσιπο τον Αλέξανδρο, καθώς το τρίχρονο χλωμό να βγάλει τη διαδρομή. Στην επιστροφή τον πήρε η Αθηνά, και από το πρώτο λεπτό άρχισε το κράξιμο από μπαρμπάδια που ανέβαιναν και μας έβλεπαν. "Ντροπή σου που αφήνεις τη γυναίκα να κουβαλάει" " Καλά δε ντρέπεσαι; Πάρε εσύ το μωρό" και άλλες τέτοιες ομορφιές. Υποσχέθηκα στην Αθηνά στον επόμενο που θα σχολίαζε , θα απαντούσα, ότι μετά το 2ο έμφραγμα μου το απαγόρευσε ο γιατρός, έτσι για να δω τη φάτσα του. Ως δια μαγείας τα σχόλια σταμάτησαν και δε χρειάστηκε να δω τη φάτσα "Καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς" . Μετά τη ζόρικη διαδρομή, θέλαμε δροσερό μπανάκι, Αφήσαμε τη μαμά μας να ξεκουραστεί και πήγαμε οι τρεις μας στην παραλία του Λεωνίδα .

Είχαμε άλλωστε κλείσει early dinner στις 5μμ στο φημισμένο Έννοια πο'χς το εστιατόριο που μας πρότειναν όλοι εκτός από τον Λεωνίδα (της γνωστής παραλίας). Στο συγκεκριμένο εστιατόριο , που πρέπει πάντα να κλείσεις για να βρεις τραπέζι, γίνεται μια προσπάθεια για διαφορετικά, δημιουργικά πιάτα, άλλα πολύ πετυχημένα, άλλα με αστοχίες. Το περιβάλλον είναι όμορφο, πάλι δηλαδή δροσερός κήπος, ενώ ένα από τα πιάτα (η παντζαροσαλάτα του) ήταν το κορυφαίο πιάτο του ταξιδιού μας. Και τα υπόλοιπα ήταν καλά, αλλά αυτό ήταν εξαίσιο. Γεμάτοι, χορτάτοι , και ευχαριστημένοι, γυρίσαμε στο δωμάτιο, για δεύτερη σερί χαλαρή ημέρα φόρτισης μπαταριών. 

Κάποια στιγμή είτε εκείνη την ημέρα , είτε την προηγούμενη , η Αθηνά διαπίστωσε ότι έχασε τα αγαπημένα της γυαλιά ηλίου. Μεγάλη η στεναχώρια της, ενώ εγώ χαλαρός. Μάλλον δεν μου είπε πόσο τα είχε πάρει για να μην στεναχωρηθώ κι εγώ 😋. Α ναι ,  και ήθελε να δείρει όλους εσάς που γελούσατε στο ποστ για τα χαμένα γυαλιά 😆😆😆.

Ημέρα αρχαιολογικών χώρων και αξιοθέατων η επόμενη και παρά την αρχική βαρεμάρα της Αθηνάς ξεκινήσαμε για το γεωλογικό πάρκο του Φαρακλού. Γεωλογικοί σχηματισμοί, μάλλον από Λάβα και Θάλασσα, και τοπίο εξωγήινο, σεληνιακό. Η βαρεμάρα μετατράπηκε σε ενθουσιασμό, συναισθηματική απελευθέρωση, αίσθημα του ανήκειν (ρε μπας και είναι εξωγήινη τελικά;;; ) Να μην τα πολυλογώ , με το ζόρι την πήραμε από εκεί. Ακολουθώντας ταμπέλες (πάλι αγνοείστε το Maps) φτάσαμε στο αρχαίο θέατρο της Ηφαιστίας, που είναι σε αρκετά καλή κατάσταση, στα Καβείριο Λήμνου και στη Σπηλιά του Φιλοκτήτη, όπου κατάφερα να νικήσω μέρος της κλειστοφοβίας μου και να μπω από την στενή χαραμάδα. Χρειάστηκε βέβαια να μπει πριν από μένα ένας Δίμετρος Γάλλος γίγαντας, για να πάρω θάρρος. Φεύγοντας από το Καβείριο αν κοιτάξεις Δεξιά σου θα δεις ένα τεράστιο Ξενοδοχειακό συγκρότημα που δεν λειτούργησε ποτέ και έχει μετατραπεί σε ghost town. Κάνε μια βόλτα. 

Δυστυχώς δεν καταφέραμε να πάμε στην Πολιόχνη που πρέπει να είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα. Καθώς βρισκόμασταν στην γειτονιά, δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε σε μια ακόμα βουτιά στην αγαπημένη πλέον Νεφτίνα που περιέργως είχε 6 άλλους ανθρώπους εκτός από εμάς. Μεσημεριανοβραδινό στο Μαν-Τέλλα όπου αν εξαιρέσεις το κουνέλι, τα υπόλοιπα πιάτα ήταν κάτω του μετρίου. Και γινόταν ο κακός χαμός από κόσμο. Ίσως βέβαια να ήταν απλά μια κακή τους μέρα. Ή είναι το Habanera της Λήμνου, που ο κόσμος το γεμίζει και δεν ξέρει γιατί 😎. To βραδάκι γυρίσαμε νωρίς και αφού κοιμήθηκαν τα παιδιά , αράξαμε για χαλαρό κρασάκι και κουβεντούλα με τον Χρήστο και την Κική , τους γείτονες από το διπλανό δωμάτιο. Πρώτο Ξενύχτι ...

Το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας έλεγε, χαλαρό ξύπνημα, πρωινό, και σιγά σιγά μάζεμα, γιατί λόγω χαλαρού αέρα, υπήρχε η δυνατότητα να επισκεφθούμε το Red Rock που μας είχε αρέσει και να κολυμπήσουμε στην τεράστια παραλία του Κοκκινόβραχου. Εγώ πήρα το γεμάτο ψυγειάκι, την σκιά, και τα παιδιά, και λίγο μετά θα ερχόταν η Αθηνά με την τσάντα θαλάσσης, αφού πετάξει τα σκουπίδια. Φτάσαμε, και όπως και την πρώτη φορά ο μικρός κοιμόταν στο αμάξι, οπότε παρκάραμε κολλητά στο μπαρ, για να τον βλέπουμε και να απολαύσουμε ανενόχλητοι την μπυρίτσα μας. Η Αθηνούλα πήγε στο πορτ μπαγκαζ για να πάρει το βιβλίο της μέσα από την τσάντα θαλάσσης, και να διαβάσει. Ποιά τσάντα; Αυτήν που άφησε στο δωμάτιο, με τα μαγιό, τις πετσέτες , τα αντηλιακά , το βιβλίο κλπ κλπ. Οι επιλογές 2, είτε να παμε 40 λεπτά πίσω, να πάρουμε την τσάντα, 40 λεπτά επιστροφή και μπάνιο στο red rock, είτε να πάμε 30 λεπτά στη Νεφτίνα που τα μαγιό δεν είναι απαραίτητα. Επικράτησε η λογική. Περάσαμε από τον Μούδρο και πήγα στο Μάρκετ του χωριού να πάρω μια πετσέτα και αντηλιακό. Στο ταμείο ανέφερα το περιστατικό με την τσάντα θαλάσσης και ακολούθησε ο σοκαριστικός διάλογος :

-Μην της θυμωσετε όμως;

- Γιατί να της θυμώσω

- Έχουμε δει ακραία πράγματα φέτος

Και η διπλανή κυρία του άλλου ταμείου κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι της...

Περίεργες εποχές πραγματικά.

Φτάσαμε μισή ώρα αργότερα στη Νεφτίνα και απολαύσαμε ΟΛΗ την παραλία μόνοι μας σχεδόν για όλη την μέρα, μαζί με ένα νεαρό ζευγάρι παραδίπλα. Παράδεισος. Αντίο αγαπημένη νεφτίνα . Στην επιστροφή καθίσαμε να φάμε στην καλτ ψαροταβέρνα της γειτονιάς μας την οποία σνομπάραμε, αλλά όλοι από τα δωμάτια μας έλεγαν ότι πρέπει να πάμε. Πραγματικά πολλές φορές έβλεπα ψαροκάικα να σταματάνε μπροστά στον Μενέλαο και να αφήνουν φρέσκες ψαριές. Όταν πήγαμε είχε μεταξύ άλλων και μια μεγάλη σκορπίνα την οποία απολαύσαμε συνοδεία χωριάτικης και αμπελοφάσουλων. Επιστρέψαμε το σούρουπο στο σπίτι, μπανιαριστήκαμε και ήπιαμε κρασάκι με τους γείτονες.

Το Σάββατο ξεκίνησε με βροχές από τα ξημερώματα, και πρωινή συννεφιά. Τέλειος καιρός για να ανεβούμε στο κάστρο της Μύρινας αποφεύγοντας την ντάλα. Αρκετά ζόρικο ανέβασμα, αλλά η θέα σε ανταμείβει. Όταν κατεβήκαμε τσιμπήσαμε ένα συμπαθητικό πιτόγυρο στο Λιμάνι καθώς το βράδυ θεωρητικά ο Μενέλαος είχε Live και είχαμε κλείσει από την προηγούμενη τραπέζι. Βολτάραμε στην Μύρινα αρκετή ωρίτσα και καθίσαμε για καφέ μπροστά στη θάλασσα την ώρα της βροχής. Αργά το μεσημέρι πήγα στο δωμάτιο για ξεκούραση με την ελπίδα να σταματήσει η βροχή και να απολαύσουμε το live. Μάταια. Η βροχή συνεχίστηκε και καταλήξαμε στο Plan B. Πήγαμε στο γειτονικό πορτιανό και φάγαμε στον Γλυκάνησο (ναι έτσι το γράφουν) . Δημιουργικό τσιπουράδικο θα το έλεγα με πολύ ενδιαφέροντα πιάτα που είχαν κάποιες αστοχίες, αλλά η φαντασία σε συνδυασμό με τους εξαιρετικούς υπαλλήλους, μας έκαναν να το αγαπήσουμε . Δοκιμάσαμε χιουνκιάρ πεσκανδρίτσας, μαντί γαρίδας (που δεν ήταν βέβαια μαντί, αλλά ήταν νόστιμο) , τηγανιτούς γίγαντες με σκορδαλιά, τυροκροκέτες κλπ. Έλειπε απο τα περισσότερα ένα κίκ θα έλεγα (αλάτι θα έλεγε η Αθηνά ) . Στην επιστροφή , η Μαρία και ο Αντώνης από το διαπόρι μας αποχαιρέτησαν με δώρο δύο φιάλες κρασί και βιολογική Ρίγανη. Συγκινητική κίνηση και τους εκτιμάς ακόμα περισσότερο

Επιστρέφοντας στο δωμάτιο και πηγαίνοντας να βγάλω τις ωτοασπίδες μου από την μπροστινή θήκη της τσάντας μου, έπιασα ένα κινητό, άγνωστο, άσχετο, όχι δικό μας. Συναισθήματα φόβου και απορίας. Πώς βρέθηκε ξένο κινητό στην τσάντα μου. το έβαλε ο μικρός κατά λάθος; το φύτεψε κάποιος στη βόλτα στα σοκάκια; Έπεσε από κάποιο άλλο τραπέζι στην τσάντα μου; Πήρα τηλέφωνο και στο σουβλατζίδικο και στην ψαροταβέρνα, αλλά κανένας δεν είχε δηλώσει απώλεια κινητού. Ανέβασα και ένα ποστ σε τοπική σελίδα στο facebook μπας και.

Το επόμενο πρωί και μη έχοντας εναλλακτική, πήγα μισή ώρα μακριά στο τμήμα Μύρινας και το παρέδωσα, στον δύσπιστο - και λογικά - Αξιωματικό Υπηρεσίας. Ευτυχώς η Αστυνόμος που έφτασε λίγο αργότερα για να ξεκινήσει βάρδια, είπε ναι , ναι διάβασα το ποστ του κυρίου στο facebook . Αφέθηκα ελεύθερος άνευ περιοριστικών όρων, και αν δεν βρεθεί ο ιδιοκτήτης εντός έτους, μπορώ να πάω να το ζητήσω. Ποιός τη χάρη μου δηλαδή. Επέστρεψα. Μαζέψαμε τα πράγματα και πήγαμε για μια τελευταία βουτιά αποχαιρετισμού στην παραλία του Λεωνίδα. Ευτυχώς η Μαρία μας είχε επιτρέψει να κάνουμε late check out όποια ώρα θέλαμε γιατί το πλοίο έφευγε 6.15μμ. Μεσημεριανό κλείσαμε από όπου ξεκινήσαμε, στο σαν άλλοτε στον Κοντιά, όπου δεν υπήρχαν ντοματοκεφτέδες αυτή τη φορά αλλά υπήρχε ένα νοστιμότατο ραγού μελιτζάνας . Btw η Αθηνά από το Σαν Άλλοτε άνοιξε στην Παπάφη το μαγειρείο Άρωμα Λήμνου που σίγουρα θα επισκεφθούμε.

Επιβιβαστήκαμε στο πλοίο , ζήσαμε ένα καταπληκτικό ηλιοβασίλεμα εν πλω και φτάσαμε με αρκετή καθυστέρηση στην Καβάλα. Αφού φτάσαμε ασφαλείς στην Θεσσαλονίκη και δεν κοιμηθήκαμε στην Εγνατία, πάλι καλά (βασικά όλοι κοιμήθηκαν, κι εγώ νομίζω στις Βολβες έκλεισα τα μάτια για ένα δευτερόλεπτο, τρόμαξα και ξύπνησα την συνοδηγό μου για να με κρατήσει ξύπνιο)

Αντί επιλόγου:

Ίσως φταίνε οι τρελές προσδοκίες από τα διθυραμβικά σχόλια των φίλων;

Ίσως φταίει ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο Τζεφ Κοστελο aka Αλέξανδρος Μουράτης, που μας ξεπάτωσε με τις τσιρίδες και το ξύλο του τις πρώτες μέρες, αλλά το πρώτο διήμερο ήταν απογοητευτικό. Αμφότεροι οι ενήλικες της παρέας, προθυμοποιηθήκαμε να φύγουμε για να κάνει ο άλλος καλύτερες διακοπές. Για να είμαι δίκαιος βέβαια, η Αθηνά έλεγε να πάρει τον μικρό και να φύγουν για να μας αφήσουν να απολαύσουμε τις διακοπές με την Δομινίκη, και εγώ έλεγα να φύγω μόνος μου Θεσσαλονίκη και να τους αφήσω να κάνουν μόνοι τους διακοπές ( και να βγάλει φυσικά η Αθηνά το φίδι από την τρύπα). Εν τέλει δεν έφυγε κάποιος και περάσαμε πολύ όμορφα

Φυσικά αυτό το "καταπληκτικό" "πάμπφθηνο" φαγητό και ψάρι, και τις υπέροχες φανταστικές μοναδικές παραλίες, το βρίσκω υπερβολικό

Θα σου αρέσει η Λήμνος:

Αν είσαι παιδάκι

Αν είσαι γονιός μικρών παιδιών

Αν δε θες να γυρίσεις πολύ

Αν θες να γυρίσεις πολύ

Αν σου αρέσουν οι έρημες παραλίες

Αν σου αρέσουν οι κοσμικές παραλίες

Αν σου αρέσουν τα ιδιαίτερα γεωλογικά φαινόμενα

Αν σου αρέσουν τα beach bar χωρίς ντάμπα ντούμπα

Αν πας και σου αρέσει η ησυχία , να μείνεις στο Diapori-Suites . Στη χειρότερη ίσως σου κάτσει κανένας σαββατιάτικος γάμος αλλά γενικά θα γουστάρεις

Αν θες κόσμο μείνε στη Μύρινα ή στον Μούδρο

Αν θες παραλίες μέχρι τον αστράγαλο προτίμησε τις Νότιες , Θάνος, Πλατύ, Εβγατή, Φαναράκι, Μικρό Φαναράκι

Αν θες πιο άγριες προτίμησε τις Βόρειες και τις Ανατολικές.

Αν θες μια διαφορετική ξενάγηση πήγαινε στο κτήμα Ολον . Δεν τα καταφέραμε αλλά μας είπαν ότι η συζήτηση με το Ζεύγος Λασκαρίδη είναι εμπειρία.

Αν θες τέλειο φαγητό πήγαινε Θεσσαλονίκη ή Αθήνα . Εντάξει, εντάξει, πήγαινε όπου σου είπα και όπου δεν πήγα. Στο τέλος θα σου δώσω και screenshot με όλα τα μέρη που μου είπαν

Να πας οπωσδήποτε Φαρακλό , Αμμοθίνες, Κακαβιώτισσα , αρχαία... αλλά σε όλα αυτά απέφυγε τη Ντάλα. Πρωί πριν τις 10 ή σούρουπο στα πρώτα 3. πρωί στα αρχαία γιατί κλείνουν 3.30μμ και είναι κλειστά τις Τριτες.

Αν πας Αύγουστο να πας στην Αλυκή και να μου φέρεις αλάτι

Αν είσαι σερφίστας να πάς στο Κέρος, αλλά αν είσαι σερφίστας , το ξέρεις , δε χρειάζεσαι να στο πω

Aν θες να κολυμπήσεις γυμνός, πήγαινε στη Νεφτίνα που πήγαμε εμείς , ή στον καρβουνόλακο και τα Κόκκινα που δεν πήγαμε

Η Ματίνα μου είπε και για ωραία παραλία Αγ.Σωτήρα , κρυστάλλινη και λάδι , αλλά μάλλον με το μαγιό σου.

Πάρτε και τoν Χάρτη με όλα τα Sos που μου είχαν δώσει

 

Πέθανα μέχρι να φτάσω Μέθανα...

 

Κάπου μετά τα φώτα, κέρδισα σε μια κλήρωση ομάδας φίλων του οίνου, μια γευστική δοκιμή στο Οινοποιείο Ανδρέου και μια διανυκτέρευση στον Ξενώνα του Οινοποιείου, Αρσινόη , Τέλειο ε;;; Ναι αν δεν ξέρεις ότι το Οινοποιείο είναι στα Μέθανα. Και πού είναι τα Μέθανα;; Γάμησέ τα... 750χλμ μακριά από τη Θεσσαλονίκη, είτε το πας από Αθήνα , είτε από Ρίο Αντίρριο. 

Η αρχική σκέψη, ήταν να αρνηθούμε ευγενικά το δώρο. Η αρχική σκέψη κράτησε 3 λεπτά. Η επόμενη Σκέψη ήταν να κλείσω άλλα δύο βράδια τον ξενώνα και να κάνουμε οικογενειακό τριήμερο, ώστε να μην έχουμε γκρίνια με το πήγαινε έλα... Ακόμα και εγώ με την Αθηνά να κάναμε το ταξίδι χωρίς τα παιδιά, μία διανυκτέρευση, θα ήταν σκότωμα... Οπότε επικράτησε η άποψη για τριήμερο. Και τότε το σατανικό μου μυαλό σκέφτηκε την κίνηση ματ. Θα πάρουμε μαζί και την πεθερά, ώστε να απολαύσουμε την γευστική δοκιμή στο οινοποιείο χωρίς τα παιδιά. Με ένα σμπάρο , δυο τρυγόνια. Καί θα έχουμε baby sitting για την κρασοκατάνυξη,  ΚΑΙ θα με αγαπάει η πεθερά μου ακόμα περισσότερο που θα την πάω διακοπές .

Πρώτο Σαββατοκύριακο του Ιουνίου λοιπόν ξεκινήσαμε αφού πήραμε και δύο ρεπό από τη σημαία για Δευτέρα , Τρίτη. Λόγω της ιδιαιτερότητας του καυσίμου του αυτοκινήτου , CNG , τα πρατήρια είναι μετρημένα και συγκεκριμένα. Οπότε αναγκαστικά σχεδόν η πρώτη στάση έγινε για ανεφοδιασμό στα Κοίλα Κοζάνης και η δεύτερη στον Ψαθόπυργο. Μαγική συμπεριφορά των τέκνων που άντεξαν σχεδόν 5.5 ώρες στο αμάξι χωρίς μεγάλη στάση. Αφού ήμασταν που ήμασταν στον Ψαθόπυργο, τον οποίο ομολογώ πως δεν γνώριζα, μπήκαμε στο χωριό και φάγαμε στην χασαποταβέρνα Λάτσινος . Θα μου πεις , καλά ρε Λευτέρη, σε παραθαλάσσιο Θέρετρο και πήγες σε χασαποταβέρνα;;; Ναι αλλά πρώτη μούρη στο κύμα και μου την είχε προτείνει ο φίλος Μιχάλης , οπότε έπρεπε να δοκιμαστεί. Όσα πήραμε ήταν πολύ καλά. Αν βρεθείτε στην περιοχή και δεν είστε χορτοφάγοι, να πάτε. Μια μπυρίτσα χωρίς αλκοόλ γιατί έχουμε ακόμα 2.5 ώρες μπροστά μας, μια βαθιά ανάσα... και βουρ... 

Α ξέχασα, πριν φτάσεις Ψαθόπυργο περνάς από τη γέφυρα Ρίου Αντιρρίου....ΟΥΑΟΥ. Να πάτε αν δεν έχετε πάει φουλ εντυπωσιακή , δεν έχω πάει με το ferry από το πορθμίο, αλλά φαντάζομαι ότι σου παίρνει αρκετά περισσότερο χρόνο. Σε κάθε περίπτωση , τουλάχιστον μια φορά να την περάσετε, Χαλάλι τα 13.70. 

Μετά από την Ιονια οδό, έρχεται ο Ολυμπια οδός και μετά το επαρχιακό δίκτυο.... κάπου εκεί αρχίσαμε να κουραζόμαστε και τα μωρά από 2.5 ετών μέχρι 74 άρχισαν τα παραπονάκια. Μετά από αρκετές στροφές κλπ κλπ, φτάσαμε κουρασμένοι απογευματόβραδο στον ξενώνα. Μεγάλο ενδιαφέρον και ο ξενώνας. Ηταν το παλιό σχολείο του Μεγαλοχωρίου που διαμορφώθηκε σε ξενώνα. Φανταστική θέα, μια δροσερή αυλή, αιώρες, τραμπολίνο για τα παιδιά, και σούπερ θέα. 

Τα δωμάτια απλά και λιτά, αλλά έτσι και αλλιώς , όπως παντού, έναν ύπνο κάνουμε στο δωμάτιο ...Ξεφορτώσαμε , ντουζάκι, ύπνος Αλέξανδρου και το υπόλοιπο τιμ χαλαρό κρασάκι στη βεράντα.

Κυριακή πρωί , σηκωθήκαμε με το πάσο μας, ήπιαμε καφεδάκι στην αυλή και σιγά σιγά ξεκινήσαμε για Πόρο. Στον Πόρο είχα να πάω από τότε που ήμουν σαν τον Αλέξανδρο και το οικογενειακό μας αμάξι ήταν το θρυλικό Πόνι. Προφανώς και δεν είχα μνήμες . Αποφασίσαμε να μην πάρουμε αυτοκίνητο γιατί έτσι και αλλιώς θα καθόμασταν μισή μέρα μόνο, και αφού φτάσαμε με το βαρκάκι σε 5 λεπτά κάναμε μια μικρή βόλτα στη χώρα (να φανταστείς δεν περπατήσαμε καν μέσα στα σοκάκια) και πήγαμε στην κοντινή παραλία Κανάλι. Οκ ρηχή νερό λάδι , δύο beach bars, παιδάκια κλπ κλπ (όσοι με ξέρετε κατανοείτε ότι δεν είναι ο παράδεισός μου, αλλά με την πεθερά, χλωμό να τρέχω γυμνός στα λαγκάδια ) . Καθίσαμε ένα διωράκι και μετά πήγαμε στο Απάγκιο που είχαν προτείνει οι γονείς μου (αυτό από μόνο του με έκανε επιφυλακτικό , γιατί συνήθως δεν ταιριάζουν τα γούστα μας). Οικογενειακή ψαροταβέρνα με δημιουργική κουζίνα, καλές μερίδες, μικρές αστοχίες, τιμές νορμάλ. Να πάρετε το ριζότο με μελάνι. Από τα καλά ριζότι που έχω φάει. Και μην τρομάξετε τις επόμενες μέρες που θα χέζετε μαύρα 😋. Μετά τσιμπήσαμε παγωτό αμυγδαλωτό πού δεν έχω ξαναφάει κάπου από τον Δαγκλή και πήραμε το βαρκάκι της επιστροφής. Σιέστα για το απογευματάκι και κατά τις 7.30μμ πήρα την Αθηνά και τον Αλέξανδρο και πήγαμε για νυχτερινό μπάνιο στον Λιμνιώνα Μεθάνων. Η μαμά και ο γιός έπαιξαν και ο γερομπαμπάς τους έκανε και ένα λουτρό στη Λούμπα, μια γούρνα μπροστά από το κλειστό υδροθεραπευτήριο 

Το πρωί της Δευτέρας ξεκινήσαμε για τουρ των Μεθάνων γιατί την επόμενη είχαμε την επιστροφή. Πήγαμε και είδαμε το Ηφαίστειο , έχει και ένα μονοπάτι εκεί γύρω στα 25 λεπτά που δεν το τολμήσαμε με τον δίχρονο και την 74χρονη. Πάθαμε πλάκα με την Καμένη Χώρα που φαίνεται να είναι έτοιμη να φαγωθεί από το Ηφαίστειο.. 

Μετά βόλτα στα λουτρά του Παυσανία με την ελπίδα να λειτουργεί η αντλία που βγάζει το θειούχο νερό από την πηγή στην "μπανιέρα". Μάταιο. αν και ο ηλεκτρολόγος την είχε "φτιάξει χθες" σήμερα ΔΕΝ...

Κάπως έπρεπε να ανταμείψουμε την άτυχη γιαγιά μας που δεν της έκατσε το θειούχο μπάνιο

οπότε πήγαμε όλοι μαζί αυτή τη φορά στον Λιμνιώνα και Γαμπρός και πεθερά βούτηξαν στη Λούμπα. Το χάρηκε το μεγάλο κορίτσι μας. Τα γυναικόπαιδα πείνασαν και έτσι πήγαμε για κάτι ανάλαφρο στο Καπηλειό , το οποίο βρήκαμε τυχαία πάνω στο δρόμο και  σταματήσαμε, κλασικά μαγειρευτά και φανταστικές μελιτζάνες με σάλτσα. 

Η ώρα για τον κύριο λόγο του ταξιδιού πλησίαζε, οπότε αφήσαμε τη γιαγιά με τα παιδιά στον ξενώνα και ξεκινήσαμε για το Οινοποιείο. Ο Νεκτάριος Ανδρέου μας υποδέχτηκε και αμέσως μας έκανε να αισθανθούμε οικεία.
Μας είπε την ιστορία του παππού του που έφτιαχνε ρετσίνα και πότιζε τα βαρέλια με τσάι από βότανα που μάζευε στο βουνό. Μας έδειξε όλα τα στάδια της οινοποίησης , μας μίλησε για τα πειραματικά κρασιά του που ωριμάζουν σε πιθάρια, μας ξενάγησε στο κελάρι και μετά ήρθε η ώρα για τις γευστικές δοκιμές. Οι λιχουδιές που είχε μαγειρέψει η Γιώτα , η σύζυγος του Νεκτάριου, και σέρβιρε η κόρη τους Μαρία, ήταν χαρακτηριστικές ,απλές, ελληνικές συνταγές, που ταίριαζαν απόλυτα με κάθε μπουκάλι που άνοιγε. 

Από όλα όσα δοκίμασα μου έκανε εντύπωση το ερυθρό πειραματικό Πέτρινος ή Πέτροινος (δεν γράφει πουθενά το όνομα του στο μπουκάλι- πρώτο αριστερά στη φώτο) που είχε έντονα αρώματα και γεύση καραμέλας βουτύρου. Μέρος της παλαίωσής του είχε γίνει σε πιθάρι. Στην Αθηνά άρεσε το Πίθος που ο Νεκτάριος χαρακτηρίζει Ρετσίνα. Βέβαια μιλάμε για ένα πολύ ντελικάτο κρασί που το ρετσίνι ακούγεται ελάχιστα ενώ κυριαρχούν και διάφορα αρώματα από βοτάνια . Η παλαίωσή του έγινε και αυτή σε αμφορέα , εξ ου και το όνομα (μοιάζει λίγο με την αρχική συνταγή του παππού για την ρετσίνα του). Φυσικά εγώ ξεπατώθηκα στο κρασί, ενώ η Αθηνά που ήταν ο designated driver, δοκίμασε μια γουλιά και πάλι όχι από όλα τα κρασιά καθώς δεν γουστάρει το ξηρό...Nobody is perfect. 

Πέρα από τα όμορφα κρασιά , το νοστιμότατο φαγητό, και το όμορφο περιβάλλον, την καλύτερη εντύπωση μου έκανε η οικογένεια Ανδρέου, γιατί μας έκανε να αισθανθούμε φιλοξενούμενοι  και όχι απλά επισκέπτες. Σε κάποια φάση μιλούσαμε και κάναμε χαβαλέ σα να ήμασταν χρόνια φίλοι.

Βέβαια κατά τις 8.30 τα μαζέψαμε και φύγαμε γιατί η γιαγιά θα έβγαζε βυζιά με τέσσερεις ωρες σερί baby sitting, και επιπλέον θα έπρεπε να κοιμηθούμε σχετικά νωρίς γιατί την επόμενη μέρα είχαμε την 9ωρη επιστροφή...

Τρίτη πρωί μαζέψαμε τα μπογαλάκια μας και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Έπρεπε να κάνουμε τις κατάλληλες στάσεις ώστε να μετριάσουμε τη γκρίνια του μεγάλου ταξιδιού. Αέριο στον Ψαθόπυργο και πρώτη μεγάλη στάση για μεσημεριανό στην Τουρλίδα στο Μεσολόγγι. Φανταστικό μέρος, βγαλμένο από άλλη χώρα. 

Τελευταία στάση Ιωάννινα για ανεφοδιασμό καυσίμου και σβήσιμο στο Motley , για όσους νιώθουν....

Φτάσαμε το βραδάκι στη Θεσσαλονίκη κουρασμένοι αλλά γεμάτοι. Πρώτο τριήμερο στην ιστορία , αποκλειστικά με μαγιό, αλλά μικρό το τίμημα που πλήρωσα για το baby sitting της πεθερούλας μου .

Και επιστρέφεις χαρούμενος, λέγοντας είδα όσα μπορούσα να δω , έφαγα όσα μπορούσα να φάω, και ανεβάζεις στο facebook preview του οδοιπορικού ... σκάει μήνυμα από τον Πιαδίτη, 

"Πήγες για Φαΐ στον Καρατζά; "

"Οχι δεν ήξερα"

" Για αυτό ρωτάνε φίλε, Εμπειρία"

" Μας γάμησες ρε φίλε"

Άφησα κάτι λοιπόν για την επόμενη φορά στην Περιοχή

Τον Καρατζά 

και την Πέγκυ για Γκιόσα...

Θα ξαναπήγαινα στην περιοχή;

Εύκολα, αλλά σίγουρα θα έπαιρνα 10 μέρες και θα έμενα και στα διάφορα νησιά του Αργοσαρωνικού , όσα προλάβαινα τέλος πάντων γιατί διαβάζω είναι καμιά 20αριά