Πέθανα μέχρι να φτάσω Μέθανα...

 

Κάπου μετά τα φώτα, κέρδισα σε μια κλήρωση ομάδας φίλων του οίνου, μια γευστική δοκιμή στο Οινοποιείο Ανδρέου και μια διανυκτέρευση στον Ξενώνα του Οινοποιείου, Αρσινόη , Τέλειο ε;;; Ναι αν δεν ξέρεις ότι το Οινοποιείο είναι στα Μέθανα. Και πού είναι τα Μέθανα;; Γάμησέ τα... 750χλμ μακριά από τη Θεσσαλονίκη, είτε το πας από Αθήνα , είτε από Ρίο Αντίρριο. 

Η αρχική σκέψη, ήταν να αρνηθούμε ευγενικά το δώρο. Η αρχική σκέψη κράτησε 3 λεπτά. Η επόμενη Σκέψη ήταν να κλείσω άλλα δύο βράδια τον ξενώνα και να κάνουμε οικογενειακό τριήμερο, ώστε να μην έχουμε γκρίνια με το πήγαινε έλα... Ακόμα και εγώ με την Αθηνά να κάναμε το ταξίδι χωρίς τα παιδιά, μία διανυκτέρευση, θα ήταν σκότωμα... Οπότε επικράτησε η άποψη για τριήμερο. Και τότε το σατανικό μου μυαλό σκέφτηκε την κίνηση ματ. Θα πάρουμε μαζί και την πεθερά, ώστε να απολαύσουμε την γευστική δοκιμή στο οινοποιείο χωρίς τα παιδιά. Με ένα σμπάρο , δυο τρυγόνια. Καί θα έχουμε baby sitting για την κρασοκατάνυξη,  ΚΑΙ θα με αγαπάει η πεθερά μου ακόμα περισσότερο που θα την πάω διακοπές .

Πρώτο Σαββατοκύριακο του Ιουνίου λοιπόν ξεκινήσαμε αφού πήραμε και δύο ρεπό από τη σημαία για Δευτέρα , Τρίτη. Λόγω της ιδιαιτερότητας του καυσίμου του αυτοκινήτου , CNG , τα πρατήρια είναι μετρημένα και συγκεκριμένα. Οπότε αναγκαστικά σχεδόν η πρώτη στάση έγινε για ανεφοδιασμό στα Κοίλα Κοζάνης και η δεύτερη στον Ψαθόπυργο. Μαγική συμπεριφορά των τέκνων που άντεξαν σχεδόν 5.5 ώρες στο αμάξι χωρίς μεγάλη στάση. Αφού ήμασταν που ήμασταν στον Ψαθόπυργο, τον οποίο ομολογώ πως δεν γνώριζα, μπήκαμε στο χωριό και φάγαμε στην χασαποταβέρνα Λάτσινος . Θα μου πεις , καλά ρε Λευτέρη, σε παραθαλάσσιο Θέρετρο και πήγες σε χασαποταβέρνα;;; Ναι αλλά πρώτη μούρη στο κύμα και μου την είχε προτείνει ο φίλος Μιχάλης , οπότε έπρεπε να δοκιμαστεί. Όσα πήραμε ήταν πολύ καλά. Αν βρεθείτε στην περιοχή και δεν είστε χορτοφάγοι, να πάτε. Μια μπυρίτσα χωρίς αλκοόλ γιατί έχουμε ακόμα 2.5 ώρες μπροστά μας, μια βαθιά ανάσα... και βουρ... 

Α ξέχασα, πριν φτάσεις Ψαθόπυργο περνάς από τη γέφυρα Ρίου Αντιρρίου....ΟΥΑΟΥ. Να πάτε αν δεν έχετε πάει φουλ εντυπωσιακή , δεν έχω πάει με το ferry από το πορθμίο, αλλά φαντάζομαι ότι σου παίρνει αρκετά περισσότερο χρόνο. Σε κάθε περίπτωση , τουλάχιστον μια φορά να την περάσετε, Χαλάλι τα 13.70. 

Μετά από την Ιονια οδό, έρχεται ο Ολυμπια οδός και μετά το επαρχιακό δίκτυο.... κάπου εκεί αρχίσαμε να κουραζόμαστε και τα μωρά από 2.5 ετών μέχρι 74 άρχισαν τα παραπονάκια. Μετά από αρκετές στροφές κλπ κλπ, φτάσαμε κουρασμένοι απογευματόβραδο στον ξενώνα. Μεγάλο ενδιαφέρον και ο ξενώνας. Ηταν το παλιό σχολείο του Μεγαλοχωρίου που διαμορφώθηκε σε ξενώνα. Φανταστική θέα, μια δροσερή αυλή, αιώρες, τραμπολίνο για τα παιδιά, και σούπερ θέα. 

Τα δωμάτια απλά και λιτά, αλλά έτσι και αλλιώς , όπως παντού, έναν ύπνο κάνουμε στο δωμάτιο ...Ξεφορτώσαμε , ντουζάκι, ύπνος Αλέξανδρου και το υπόλοιπο τιμ χαλαρό κρασάκι στη βεράντα.

Κυριακή πρωί , σηκωθήκαμε με το πάσο μας, ήπιαμε καφεδάκι στην αυλή και σιγά σιγά ξεκινήσαμε για Πόρο. Στον Πόρο είχα να πάω από τότε που ήμουν σαν τον Αλέξανδρο και το οικογενειακό μας αμάξι ήταν το θρυλικό Πόνι. Προφανώς και δεν είχα μνήμες . Αποφασίσαμε να μην πάρουμε αυτοκίνητο γιατί έτσι και αλλιώς θα καθόμασταν μισή μέρα μόνο, και αφού φτάσαμε με το βαρκάκι σε 5 λεπτά κάναμε μια μικρή βόλτα στη χώρα (να φανταστείς δεν περπατήσαμε καν μέσα στα σοκάκια) και πήγαμε στην κοντινή παραλία Κανάλι. Οκ ρηχή νερό λάδι , δύο beach bars, παιδάκια κλπ κλπ (όσοι με ξέρετε κατανοείτε ότι δεν είναι ο παράδεισός μου, αλλά με την πεθερά, χλωμό να τρέχω γυμνός στα λαγκάδια ) . Καθίσαμε ένα διωράκι και μετά πήγαμε στο Απάγκιο που είχαν προτείνει οι γονείς μου (αυτό από μόνο του με έκανε επιφυλακτικό , γιατί συνήθως δεν ταιριάζουν τα γούστα μας). Οικογενειακή ψαροταβέρνα με δημιουργική κουζίνα, καλές μερίδες, μικρές αστοχίες, τιμές νορμάλ. Να πάρετε το ριζότο με μελάνι. Από τα καλά ριζότι που έχω φάει. Και μην τρομάξετε τις επόμενες μέρες που θα χέζετε μαύρα 😋. Μετά τσιμπήσαμε παγωτό αμυγδαλωτό πού δεν έχω ξαναφάει κάπου από τον Δαγκλή και πήραμε το βαρκάκι της επιστροφής. Σιέστα για το απογευματάκι και κατά τις 7.30μμ πήρα την Αθηνά και τον Αλέξανδρο και πήγαμε για νυχτερινό μπάνιο στον Λιμνιώνα Μεθάνων. Η μαμά και ο γιός έπαιξαν και ο γερομπαμπάς τους έκανε και ένα λουτρό στη Λούμπα, μια γούρνα μπροστά από το κλειστό υδροθεραπευτήριο 

Το πρωί της Δευτέρας ξεκινήσαμε για τουρ των Μεθάνων γιατί την επόμενη είχαμε την επιστροφή. Πήγαμε και είδαμε το Ηφαίστειο , έχει και ένα μονοπάτι εκεί γύρω στα 25 λεπτά που δεν το τολμήσαμε με τον δίχρονο και την 74χρονη. Πάθαμε πλάκα με την Καμένη Χώρα που φαίνεται να είναι έτοιμη να φαγωθεί από το Ηφαίστειο.. 

Μετά βόλτα στα λουτρά του Παυσανία με την ελπίδα να λειτουργεί η αντλία που βγάζει το θειούχο νερό από την πηγή στην "μπανιέρα". Μάταιο. αν και ο ηλεκτρολόγος την είχε "φτιάξει χθες" σήμερα ΔΕΝ...

Κάπως έπρεπε να ανταμείψουμε την άτυχη γιαγιά μας που δεν της έκατσε το θειούχο μπάνιο

οπότε πήγαμε όλοι μαζί αυτή τη φορά στον Λιμνιώνα και Γαμπρός και πεθερά βούτηξαν στη Λούμπα. Το χάρηκε το μεγάλο κορίτσι μας. Τα γυναικόπαιδα πείνασαν και έτσι πήγαμε για κάτι ανάλαφρο στο Καπηλειό , το οποίο βρήκαμε τυχαία πάνω στο δρόμο και  σταματήσαμε, κλασικά μαγειρευτά και φανταστικές μελιτζάνες με σάλτσα. 

Η ώρα για τον κύριο λόγο του ταξιδιού πλησίαζε, οπότε αφήσαμε τη γιαγιά με τα παιδιά στον ξενώνα και ξεκινήσαμε για το Οινοποιείο. Ο Νεκτάριος Ανδρέου μας υποδέχτηκε και αμέσως μας έκανε να αισθανθούμε οικεία.
Μας είπε την ιστορία του παππού του που έφτιαχνε ρετσίνα και πότιζε τα βαρέλια με τσάι από βότανα που μάζευε στο βουνό. Μας έδειξε όλα τα στάδια της οινοποίησης , μας μίλησε για τα πειραματικά κρασιά του που ωριμάζουν σε πιθάρια, μας ξενάγησε στο κελάρι και μετά ήρθε η ώρα για τις γευστικές δοκιμές. Οι λιχουδιές που είχε μαγειρέψει η Γιώτα , η σύζυγος του Νεκτάριου, και σέρβιρε η κόρη τους Μαρία, ήταν χαρακτηριστικές ,απλές, ελληνικές συνταγές, που ταίριαζαν απόλυτα με κάθε μπουκάλι που άνοιγε. 

Από όλα όσα δοκίμασα μου έκανε εντύπωση το ερυθρό πειραματικό Πέτρινος ή Πέτροινος (δεν γράφει πουθενά το όνομα του στο μπουκάλι- πρώτο αριστερά στη φώτο) που είχε έντονα αρώματα και γεύση καραμέλας βουτύρου. Μέρος της παλαίωσής του είχε γίνει σε πιθάρι. Στην Αθηνά άρεσε το Πίθος που ο Νεκτάριος χαρακτηρίζει Ρετσίνα. Βέβαια μιλάμε για ένα πολύ ντελικάτο κρασί που το ρετσίνι ακούγεται ελάχιστα ενώ κυριαρχούν και διάφορα αρώματα από βοτάνια . Η παλαίωσή του έγινε και αυτή σε αμφορέα , εξ ου και το όνομα (μοιάζει λίγο με την αρχική συνταγή του παππού για την ρετσίνα του). Φυσικά εγώ ξεπατώθηκα στο κρασί, ενώ η Αθηνά που ήταν ο designated driver, δοκίμασε μια γουλιά και πάλι όχι από όλα τα κρασιά καθώς δεν γουστάρει το ξηρό...Nobody is perfect. 

Πέρα από τα όμορφα κρασιά , το νοστιμότατο φαγητό, και το όμορφο περιβάλλον, την καλύτερη εντύπωση μου έκανε η οικογένεια Ανδρέου, γιατί μας έκανε να αισθανθούμε φιλοξενούμενοι  και όχι απλά επισκέπτες. Σε κάποια φάση μιλούσαμε και κάναμε χαβαλέ σα να ήμασταν χρόνια φίλοι.

Βέβαια κατά τις 8.30 τα μαζέψαμε και φύγαμε γιατί η γιαγιά θα έβγαζε βυζιά με τέσσερεις ωρες σερί baby sitting, και επιπλέον θα έπρεπε να κοιμηθούμε σχετικά νωρίς γιατί την επόμενη μέρα είχαμε την 9ωρη επιστροφή...

Τρίτη πρωί μαζέψαμε τα μπογαλάκια μας και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Έπρεπε να κάνουμε τις κατάλληλες στάσεις ώστε να μετριάσουμε τη γκρίνια του μεγάλου ταξιδιού. Αέριο στον Ψαθόπυργο και πρώτη μεγάλη στάση για μεσημεριανό στην Τουρλίδα στο Μεσολόγγι. Φανταστικό μέρος, βγαλμένο από άλλη χώρα. 

Τελευταία στάση Ιωάννινα για ανεφοδιασμό καυσίμου και σβήσιμο στο Motley , για όσους νιώθουν....

Φτάσαμε το βραδάκι στη Θεσσαλονίκη κουρασμένοι αλλά γεμάτοι. Πρώτο τριήμερο στην ιστορία , αποκλειστικά με μαγιό, αλλά μικρό το τίμημα που πλήρωσα για το baby sitting της πεθερούλας μου .

Και επιστρέφεις χαρούμενος, λέγοντας είδα όσα μπορούσα να δω , έφαγα όσα μπορούσα να φάω, και ανεβάζεις στο facebook preview του οδοιπορικού ... σκάει μήνυμα από τον Πιαδίτη, 

"Πήγες για Φαΐ στον Καρατζά; "

"Οχι δεν ήξερα"

" Για αυτό ρωτάνε φίλε, Εμπειρία"

" Μας γάμησες ρε φίλε"

Άφησα κάτι λοιπόν για την επόμενη φορά στην Περιοχή

Τον Καρατζά 

και την Πέγκυ για Γκιόσα...

Θα ξαναπήγαινα στην περιοχή;

Εύκολα, αλλά σίγουρα θα έπαιρνα 10 μέρες και θα έμενα και στα διάφορα νησιά του Αργοσαρωνικού , όσα προλάβαινα τέλος πάντων γιατί διαβάζω είναι καμιά 20αριά