2017. To έτος της επετείου δέκα ετών γνωριμίας με την Αθηνά και οι
σκέψεις για το πώς και πού θα το γιορτάσουμε , είχαν ήδη ξεκινήσει από
την Πρωτοχρονία. Η αρχική σκέψη για ΄'εκπληξη" σύντομα νικήθηκε από τη
λογική γιατί "τί θα γίνει αν μου κάνει και η Αθηνά ταξίδι έκπληξη". Οπότε κάποια στιγμή στον Ιανουάριο έγινε η ανακοίνωση , ότι θα "πάμε κάπου" για την επέτειο.
H αρχική σκέψη για Bruges εγκαταλήφθηκε τελικά, γιατί θα χάναμε τη μια μέρα σε μετακινήσεις, οπότε η runner up, Ρώμη, κέρδισε στο νήμα . Κλείσαμε εισιτήρια στο φτερό, και χωρίς ιδιαίτερη χωροταξική έρευνα κλείσαμε από το booking ξενοδοχείο με υψηλή βαθμολογία Cola di Rinezo luxury Penthouse. Λόγω της επετείου έψαχνα κάτι με πρωινό και καθημερινή καθαριότητα και δε χρησιμοποίησα την airbnb που προτιμώ συνήθως.
Και μετά άρχισε η έρευνα.... Μια και είχαμε μόνο 2.5 μέρες στην αίωνια πόλη, άρχισα να επικοινωνώ με γνωστούς και φίλους που ήξερα ότι είχαν επισκεφθεί πρόσφατα ή αγαπούν πολύ τη Ρώμη. Μάζεψα όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσα για αξιοθέατα και μή τουριστικά φαγάδικα (μέρη που τρώνε οι Ιταλοί). Οι πληροφορίες ήταν τόσο πολλές που κάποια στιγμή πελάγωσα και είπα...βλέποντας και κάνοντας ...Το μόνο που έκλεισα ήταν οι κάρτες romeandvaticanpass που δινουν πρόσβαση στα αξιοθέατα περνώντας την ουρα (απαραίτητο γιατί οι ουρές στο βατικανό είναι αρκετές ώρες) πρόσβαση στα ΜΜΜ της πόλης, και απεριόριστη χρήση hop on hop off busses για 72 ώρες.
Οι μέρες περνούσαν και η ανυπομονησία μεγάλωνε. Ώσπου ένα πρωινό 6 μέρες πριν απο την πτήση, ξυπνώ με το μάτι κόκκινο. Δεν έδωσα σημασία, πήρα τεχνητά δάκρια, λέω θα περάσει σε 2-3 μέρες. Το μάτι είχε αντίθερη άποψη. Από το κακό στο χειρότερο και παρά την επίσκεψη στον οφθαλμίατρο
και τις οδηγίες του , ξεκινήσαμε για Ρώμη κάπως έτσι ...
Φορτώσαμε τις Βαλίτσες μας με όρεξη για περπάτημα, τεχνητά δάκρια και βαμβάκάκια ντεμακιγιάζ και ξεκινήσαμε .
Πρώτη Μέρα
Μετά από μια ήρεμη πτήση 90 λεπτών φτάσαμε στο Ciampino γύρω στις 11. Η μια επιλογή ήταν το λεωφορείο με τα 5 ευρώ το άτομο για σταθμό τέρμινι και μετά 1.5 ευρώ ο καθένας για τη στάση κοντινού μετρό και 15 λεπτά περπάτημα για το ξενοδοχείο. Προτιμήσαμε την εναλλακτική του 30ευρου set price taxi από το αεροδρόμιο για την πόρτα του ξενοδοχείου. Την ίδια επιλογή κάναμε και στην επιστροφή, γιατί πετούσαμε 6.30 πμ. και δεν ήθελα να περπατώ με βαλίτσες ξημερώματα.
Ο Ρωμαίος ταρίφας είναι ψυχάκιας...τρελά γκάζια, αλλαγές λορίδας, μπινελίκι, κόρνα (γενικά υπάρχει κορνολαγνία στη Ρώμη). Στα θετικά ότι μας πήγε στο δωμάτιο πριν κλείσει η ρεσεψίον στις 12 για το 3ωρο διαλειμμα της. Το ξενοδοχείο , ένα μπουτίκ χοτέλ στον τελευταίο όροφο μιας παλιάς πολυκατοικίας σε όμορφο δρόμο, μάλλον ακριβής γειτονιάς. Δε μπορούσαμε να κάνουμε τσεκ ιν, αλλά αφήσαμε τα πράγματά μας στη ρεσεψιον και βγήκαμε βόλτα, να πάρουμε τις vaticanandrome κάρτες, και κάπως έτσι ξεκίνησε η εκδρομή μας. Σε ένα τεταρτάκι φτάσαμε στο προάυλιο του αγίου Πέτρου και σε μια γωνίτσα ήταν τα γραφεία. Πήραμε τις κάρτες μας και αποφασίσαμε να κάνουμε μια πρώτη γνωριμία με την Ρώμη, με το ανοιχτό λεωφορείο . Ο στόχος ήταν να πάρουμε μια πρώτη γεύση με αυτά που μας αρέσουν έτσι ώστε να τα επισκεφτούμε αργότερα ποδαράτοι.
Η βολτίτσα κράτησε 1.5 ώρα περίπου (η κίτρινη διαδρομή στη φώτο) και η πρώτη εικόνα της πόλης ήταν εντυπωσιακή. Ότι διαβάζαμε σε βιβλία ή βλέπαμε σε ταινίες...μπροστά μας. Γυρίσαμε ακριβώς στην ώρα για το τσεκ ιν. Το δωμάτιό μας μικρούλι αλλά πανέμορφο. Κρεβάτι με ουρανό και κουνουπιέρα, μπάνιο με μουσική και εναλασσόμενα φωτάκια "χαλάρωσης" , γρήγορο ντους και η πείνα είχε φτάσει κόκκινο. Πρόταση της Ρεσεψιονίστ , το σαντουιτσάδικο Mastrogusto σε ένα στενάκι κοντά στο ξενοδοχείο, όπου συνηθίζει η ίδια να τρώει στο μεσημεριανό της διάλειμμα. 
Μικρό όμορφο μαγαζάκι με φρέσκα σάντουιτς που φτιάχνονται εκείνη την ώρα και καλό house wine. Μόνο αρνητικό ότι δεν υπάρχει αγγλικός κατάλογος, οπότε η παραγγελία έγινε με body language για εμάς που δε γνωρίζαμε τη γλώσσα. Καθήσαμε σε ένα απο τα 2-3 τραπεζάκια του μαγαζιού και πήραμε μια πρώτη γεύση των Ιταλικών Αλλαντικών. Με γεμάτα στομάχια και μπαταρίες ξεκινήσαμε για την πρώτη μεγάλη περπατάδα στη Ρώμη . Περασαμε τη γέφυρα μπροστά από το εντυπωσιακό Δικαστικό μέγαρο και πηγαμε προς πιάτσα Ναβονα, Πάνθεον, Φοντάνα ντι Τρέβι. Κόσμος, Κόσμος , Κόσμος και βρώμα βρώμα βρώμα. Τα σκουπίδια στο δρόμο θύμιζαν άνετα Αθήνα ή Θεσσαλονίκη. Πολλοί τουρίστες, Ρώσοι, ασιάτες, Ελληνες (δεν υπηρχε σημείο που να μην ακούγαμε Ελληνικές κουβέντες- μάλιστα συναντήσαμε 3-4 σχολικές εκδρομές από Λύκεια της Ελλάδος- Εμάς οι μπουφοι μας πήγαιναν στη Ρόδο το μακρινό 1994) .
Αρκετοί άστεγοι, πολλοί καλλιτέχνες του δρομου και πολλοί ζητιάνοι (κλασική ευρωπαϊκή μεγαλούπολη σε αυτό το επίπεδο).
Βολτάραμε με ένα χωνάκι παγωτό στο χέρι που δε μας τρέλανε για αυτό και ξεχάσαμε σύντομα το όνομα του μαγαζιού
Μετά από ένα 2ωρο περπάτημα και αφού εδώ και ώρα είχε αρχίσει να πονάει ολο το σώμα της Αθηνάς Αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο δωμάτιο για ελαφρά ξεκούραση μια και το βράδυ είχαμε κλείσει το επετειακό μας δείπνο. Μέχρι να φτάσουμε είχε αρχίσει να πονάει και το κεφάλι της . Και πιθανός πυρετός. Άρρωστη και η Αθηνά. Το κέρατο μου το τράγιο , που θα έλεγε και ο Μακαρίτης ο Αστυνόμος Θεοχάρης :) :) . Πέσαμε σαν τούβλα για 1.5 ώρα ύπνου.
Ξυπνήσαμε, ντουζάκι, γίναμε κουκλιά και ξεκινήσαμε , πάντα περπατητά, εγώ πάντα με ένα μάτι και η Αθηνά με πονεμένο σώμα για το επετειακό δείπνο στο La scala in Trastevere που είχε προτείνει ένας διαδικτυακός φίλος. 1 ώρα αργότερα καθόμασταν στο ρομαντικό τραπεζάκι μας σε ένα καλντερίμι, με το κρασάκι μας , πλανώδιους μουσικούς και ρομαντική διάθεση. Το φαγητό αξιοπρεπέστατο, το κρασί καλό , το ίδιο και το γλυκάκι. Λίγη κουβεντούλα αρκετή ρομαντζάδα μπόλικο γέλιο αργότερα, πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το δωμάτιο γιατί η επόμενη μέρα είχε Αγιο Πέτρο και Μουσεία Βατικανού.
Δεύτερη Μέρα
Αφύπνιση 7.30πμ γιατί 9πμ ήταν το ραντεβού μας για τον καθεδρικό. Σούπερ continental πρωινό στη Σάλα του ξενοδοχείου και εκκίνηση. Φτάσαμε και ήδη εκείνη την ώρα υπήρχε μια ουρά 200μέτρων, Ευτυχώς είχαμε την καρτούλα πηδήματος ουράς και στηθήκαμε σε μια μικρότερη ουρά 20 Μέτρων. Η αυλή γεμάτη ένοπλους στρατιώτες, και για να μπούμε μέσα στο ναό έπρεπε να περάσουμε από ανιχνευτές μετάλλων. Σε λίγα λεπτά ήμασταν εντός ναού. Μια πολύ γρήγορη περιήγηση στο ισόγειο, και παρά την αντίθετη γνώμη της Αθηνάς που ήθελε κι αλλο ισόγειο, πρότεινα να πάμε πρώτα στον τρούλο, γιατί εκεί υπάρχει συνήθως "μποτιλιάρισμα" και όσο νωρίτερα πάμε τόσο καλύτερα. Επιλέξαμε να ανεβούμε με τις σκάλες και όχι με το ασανσέρ (η επιλογή μας είχε καμια 150αριά σκαλιά περισσότερα από την επιλογή ασανσέρ). Όλα τα λεφτά τα τελευταία σκαλιά που χωράει δε χωράει ένας άνρωπος και ανεβαίνει πλάγια με το σώμα να ακουμπαει στα τοιχώματα καθώς ανεβαίνει τον τρούλο (ΟΧΙ για κλειστοφοβικούς).
Και μετα.... η αποζημίωση. ΟΛΗ η Ρώμη στο πιάτο.
Φωτογραφίες, απόλαυση της θέας (ευτυχώς δεν είχε πλακώσει ακόμα όλο το λεφούσι ) και μετά από μια σύντομη στάση σε κάποιο άλλο υψηλό επίπεδο του ναού όπου κάναμε σύντομη στάση για εσπρεσάκι νερό και κατούρημα (καποιοι άλλοι έπαιρναν και έναν υπνάκο), επιστρέψαμε στο ισόγειο στον κυρίως ναο για να δούμε ό,τι αφήσαμε. Μέσα στο ναό που είναι πραγματικά τεράστιος και εντυπωσιακός, πολυάριθμα αγάλματα αγίων, πάπων, πίνακες, λείψανα, εξομολογητήρια, εκκλησάκια προσευχής . Τα κλικαρίσματα της Αθηνάς έπεφταν βροχή. Πάνω από 200 φωτογραφίες μέσα στο ναό. Ενδιαφέρον είχε και η ουρά του κόσμου για να ακουμπήσει το πόδι του αγάλματος του Αγίου Πέτρου (για να μην λέμε μόνο τα δικά μας με τις "θαυματουργές" εικόνες) . Ένα πέρασμα από το ποδαράκι και μια ευχή να στρώσει το μάτι μου (μάταια βέβαια) την έκανα να πώ την αμαρτία μου :P . H Βόλτα μας τελείωσε και είχαμε 1.5 ώρα κενό μέχρι το επόμενο ραντεβού για τα μουσεία του Βατικανού . Πήγαμε για γέυμα στο Il Ragno d' oro , ένα παραδοσιακό εστιατόριο που μας πρότεινε ένας Ιταλός φίλος φίλου. Φτάσαμε σε χώρο που θύμιζε ταβερνείο και δεν υπήρχαν πελάτες ενώ σε ένα τραπέζι 6-7 σερβιτόροι έτρωγαν το δικό τους μεσημεριανό.
Δαγκωθήκαμε αλλά καθίσαμε. Αφού τελείωσαν το μεσημεριανό τους με την ησυχία τους μας πήραν παραγγελία. Πήραμε και πάλι μακαρονια γιατί δε θέλαμε να αργήσουμε στο ραντεβού. Μέσα σε λίγα λεπτά ο παρακμιακός αυτός χώρος είχε γεμίσει από Ιταλούς κουστουμάτους, και απέκτησε ζωή. Το φαγητό εμένα μου άρεσε, η Αθηνά δεν τρελάθηκε. Ο ιδιοκτητης επέμενε να πάρουμε γλυκάκι επειδή "it is famous" αλλά "ντυστυκώς ντεν είκαμε κρόνο καρντιά μου". Πληρώσαμε και επιστρέψαμε στο rendez-vous point, για να μας πάρει η οδηγός μας και να μας πάει με όλο το γκρουπ στα μουσεια του βατικανού και την Capela Sistina. Ένα τεταρτάκι περπάτημα από τον Αγιο Πέτρο και φτάσαμε σε μια τεράστια ουρά που την πηδήξαμε για να μπούμε σε μια μικρότερη ουρά και με μπόλικη υπομονή και νέο metal detector να μπουμε στο μουσείο. ΛΑΟΘΑΛΑΣΣΑ. Κακός Χαμός. ΟΧΙ για τους Αγοραφοβικούς. Και μετά ...τέχνη, ΤΕΧΝΗ, ΤΕΧΝΗ,ΤΕΧΝΗ. Πίνακες τοιχογραφίες, αναγεννησιακές ως επί το πλείστον, που είναι σε τέτοια ποσότητα και μέγεθος που δεν μπορείς να το απολαύσεις (διορθώνω που ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να το απολαύσω).
Σα να σε χτυπάει ένα τσουνάμι Αναγέννησης και να σε παρασύρει. Σίγουρα παίζει ρόλο και η ροή του κόσμου που δεν επιτρέπει μεγάλες παύσεις για να απολαύσεις κάποιο έργο, ωστόσο θεωρώ ότι αυτό που είναι καθηλωτικό , είναι η ποσότητα. Πελάγωσα τόσο που δε νομίζω να έβγαλα ούτε μία φωτογραφία (έβγαλα λίγα βιντεάκια, αλλά όχι άξια δημοσιέυσης)
΄Εστω και χωρίς την τρίτη μέρα, έστω και Με ένα χρόνο καθυστέρηση, ανεβάζω έστω και ημιτελές το ταξίδι της Ρώμης
γιατί κρίμα να πάνε έστω και κάποιες εμπειρίες χαμένες.
Δυστυχώς με την καθυστέρηση και την απώλεια των σημειώσεων χάθηκε η Χίος.
Σύντομα έρχεται και η φετινή εκδρομή στο Brugge
H αρχική σκέψη για Bruges εγκαταλήφθηκε τελικά, γιατί θα χάναμε τη μια μέρα σε μετακινήσεις, οπότε η runner up, Ρώμη, κέρδισε στο νήμα . Κλείσαμε εισιτήρια στο φτερό, και χωρίς ιδιαίτερη χωροταξική έρευνα κλείσαμε από το booking ξενοδοχείο με υψηλή βαθμολογία Cola di Rinezo luxury Penthouse. Λόγω της επετείου έψαχνα κάτι με πρωινό και καθημερινή καθαριότητα και δε χρησιμοποίησα την airbnb που προτιμώ συνήθως.
Και μετά άρχισε η έρευνα.... Μια και είχαμε μόνο 2.5 μέρες στην αίωνια πόλη, άρχισα να επικοινωνώ με γνωστούς και φίλους που ήξερα ότι είχαν επισκεφθεί πρόσφατα ή αγαπούν πολύ τη Ρώμη. Μάζεψα όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσα για αξιοθέατα και μή τουριστικά φαγάδικα (μέρη που τρώνε οι Ιταλοί). Οι πληροφορίες ήταν τόσο πολλές που κάποια στιγμή πελάγωσα και είπα...βλέποντας και κάνοντας ...Το μόνο που έκλεισα ήταν οι κάρτες romeandvaticanpass που δινουν πρόσβαση στα αξιοθέατα περνώντας την ουρα (απαραίτητο γιατί οι ουρές στο βατικανό είναι αρκετές ώρες) πρόσβαση στα ΜΜΜ της πόλης, και απεριόριστη χρήση hop on hop off busses για 72 ώρες.
Οι μέρες περνούσαν και η ανυπομονησία μεγάλωνε. Ώσπου ένα πρωινό 6 μέρες πριν απο την πτήση, ξυπνώ με το μάτι κόκκινο. Δεν έδωσα σημασία, πήρα τεχνητά δάκρια, λέω θα περάσει σε 2-3 μέρες. Το μάτι είχε αντίθερη άποψη. Από το κακό στο χειρότερο και παρά την επίσκεψη στον οφθαλμίατρο και τις οδηγίες του , ξεκινήσαμε για Ρώμη κάπως έτσι ...
Φορτώσαμε τις Βαλίτσες μας με όρεξη για περπάτημα, τεχνητά δάκρια και βαμβάκάκια ντεμακιγιάζ και ξεκινήσαμε .
Πρώτη Μέρα
Μετά από μια ήρεμη πτήση 90 λεπτών φτάσαμε στο Ciampino γύρω στις 11. Η μια επιλογή ήταν το λεωφορείο με τα 5 ευρώ το άτομο για σταθμό τέρμινι και μετά 1.5 ευρώ ο καθένας για τη στάση κοντινού μετρό και 15 λεπτά περπάτημα για το ξενοδοχείο. Προτιμήσαμε την εναλλακτική του 30ευρου set price taxi από το αεροδρόμιο για την πόρτα του ξενοδοχείου. Την ίδια επιλογή κάναμε και στην επιστροφή, γιατί πετούσαμε 6.30 πμ. και δεν ήθελα να περπατώ με βαλίτσες ξημερώματα.
Ο Ρωμαίος ταρίφας είναι ψυχάκιας...τρελά γκάζια, αλλαγές λορίδας, μπινελίκι, κόρνα (γενικά υπάρχει κορνολαγνία στη Ρώμη). Στα θετικά ότι μας πήγε στο δωμάτιο πριν κλείσει η ρεσεψίον στις 12 για το 3ωρο διαλειμμα της. Το ξενοδοχείο , ένα μπουτίκ χοτέλ στον τελευταίο όροφο μιας παλιάς πολυκατοικίας σε όμορφο δρόμο, μάλλον ακριβής γειτονιάς. Δε μπορούσαμε να κάνουμε τσεκ ιν, αλλά αφήσαμε τα πράγματά μας στη ρεσεψιον και βγήκαμε βόλτα, να πάρουμε τις vaticanandrome κάρτες, και κάπως έτσι ξεκίνησε η εκδρομή μας. Σε ένα τεταρτάκι φτάσαμε στο προάυλιο του αγίου Πέτρου και σε μια γωνίτσα ήταν τα γραφεία. Πήραμε τις κάρτες μας και αποφασίσαμε να κάνουμε μια πρώτη γνωριμία με την Ρώμη, με το ανοιχτό λεωφορείο . Ο στόχος ήταν να πάρουμε μια πρώτη γεύση με αυτά που μας αρέσουν έτσι ώστε να τα επισκεφτούμε αργότερα ποδαράτοι.
Μικρό όμορφο μαγαζάκι με φρέσκα σάντουιτς που φτιάχνονται εκείνη την ώρα και καλό house wine. Μόνο αρνητικό ότι δεν υπάρχει αγγλικός κατάλογος, οπότε η παραγγελία έγινε με body language για εμάς που δε γνωρίζαμε τη γλώσσα. Καθήσαμε σε ένα απο τα 2-3 τραπεζάκια του μαγαζιού και πήραμε μια πρώτη γεύση των Ιταλικών Αλλαντικών. Με γεμάτα στομάχια και μπαταρίες ξεκινήσαμε για την πρώτη μεγάλη περπατάδα στη Ρώμη . Περασαμε τη γέφυρα μπροστά από το εντυπωσιακό Δικαστικό μέγαρο και πηγαμε προς πιάτσα Ναβονα, Πάνθεον, Φοντάνα ντι Τρέβι. Κόσμος, Κόσμος , Κόσμος και βρώμα βρώμα βρώμα. Τα σκουπίδια στο δρόμο θύμιζαν άνετα Αθήνα ή Θεσσαλονίκη. Πολλοί τουρίστες, Ρώσοι, ασιάτες, Ελληνες (δεν υπηρχε σημείο που να μην ακούγαμε Ελληνικές κουβέντες- μάλιστα συναντήσαμε 3-4 σχολικές εκδρομές από Λύκεια της Ελλάδος- Εμάς οι μπουφοι μας πήγαιναν στη Ρόδο το μακρινό 1994) .
Αρκετοί άστεγοι, πολλοί καλλιτέχνες του δρομου και πολλοί ζητιάνοι (κλασική ευρωπαϊκή μεγαλούπολη σε αυτό το επίπεδο).
Βολτάραμε με ένα χωνάκι παγωτό στο χέρι που δε μας τρέλανε για αυτό και ξεχάσαμε σύντομα το όνομα του μαγαζιού
Ξυπνήσαμε, ντουζάκι, γίναμε κουκλιά και ξεκινήσαμε , πάντα περπατητά, εγώ πάντα με ένα μάτι και η Αθηνά με πονεμένο σώμα για το επετειακό δείπνο στο La scala in Trastevere που είχε προτείνει ένας διαδικτυακός φίλος. 1 ώρα αργότερα καθόμασταν στο ρομαντικό τραπεζάκι μας σε ένα καλντερίμι, με το κρασάκι μας , πλανώδιους μουσικούς και ρομαντική διάθεση. Το φαγητό αξιοπρεπέστατο, το κρασί καλό , το ίδιο και το γλυκάκι. Λίγη κουβεντούλα αρκετή ρομαντζάδα μπόλικο γέλιο αργότερα, πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το δωμάτιο γιατί η επόμενη μέρα είχε Αγιο Πέτρο και Μουσεία Βατικανού.
Δεύτερη Μέρα
Αφύπνιση 7.30πμ γιατί 9πμ ήταν το ραντεβού μας για τον καθεδρικό. Σούπερ continental πρωινό στη Σάλα του ξενοδοχείου και εκκίνηση. Φτάσαμε και ήδη εκείνη την ώρα υπήρχε μια ουρά 200μέτρων, Ευτυχώς είχαμε την καρτούλα πηδήματος ουράς και στηθήκαμε σε μια μικρότερη ουρά 20 Μέτρων. Η αυλή γεμάτη ένοπλους στρατιώτες, και για να μπούμε μέσα στο ναό έπρεπε να περάσουμε από ανιχνευτές μετάλλων. Σε λίγα λεπτά ήμασταν εντός ναού. Μια πολύ γρήγορη περιήγηση στο ισόγειο, και παρά την αντίθετη γνώμη της Αθηνάς που ήθελε κι αλλο ισόγειο, πρότεινα να πάμε πρώτα στον τρούλο, γιατί εκεί υπάρχει συνήθως "μποτιλιάρισμα" και όσο νωρίτερα πάμε τόσο καλύτερα. Επιλέξαμε να ανεβούμε με τις σκάλες και όχι με το ασανσέρ (η επιλογή μας είχε καμια 150αριά σκαλιά περισσότερα από την επιλογή ασανσέρ). Όλα τα λεφτά τα τελευταία σκαλιά που χωράει δε χωράει ένας άνρωπος και ανεβαίνει πλάγια με το σώμα να ακουμπαει στα τοιχώματα καθώς ανεβαίνει τον τρούλο (ΟΧΙ για κλειστοφοβικούς).Και μετα.... η αποζημίωση. ΟΛΗ η Ρώμη στο πιάτο.
Φωτογραφίες, απόλαυση της θέας (ευτυχώς δεν είχε πλακώσει ακόμα όλο το λεφούσι ) και μετά από μια σύντομη στάση σε κάποιο άλλο υψηλό επίπεδο του ναού όπου κάναμε σύντομη στάση για εσπρεσάκι νερό και κατούρημα (καποιοι άλλοι έπαιρναν και έναν υπνάκο), επιστρέψαμε στο ισόγειο στον κυρίως ναο για να δούμε ό,τι αφήσαμε. Μέσα στο ναό που είναι πραγματικά τεράστιος και εντυπωσιακός, πολυάριθμα αγάλματα αγίων, πάπων, πίνακες, λείψανα, εξομολογητήρια, εκκλησάκια προσευχής . Τα κλικαρίσματα της Αθηνάς έπεφταν βροχή. Πάνω από 200 φωτογραφίες μέσα στο ναό. Ενδιαφέρον είχε και η ουρά του κόσμου για να ακουμπήσει το πόδι του αγάλματος του Αγίου Πέτρου (για να μην λέμε μόνο τα δικά μας με τις "θαυματουργές" εικόνες) . Ένα πέρασμα από το ποδαράκι και μια ευχή να στρώσει το μάτι μου (μάταια βέβαια) την έκανα να πώ την αμαρτία μου :P . H Βόλτα μας τελείωσε και είχαμε 1.5 ώρα κενό μέχρι το επόμενο ραντεβού για τα μουσεία του Βατικανού . Πήγαμε για γέυμα στο Il Ragno d' oro , ένα παραδοσιακό εστιατόριο που μας πρότεινε ένας Ιταλός φίλος φίλου. Φτάσαμε σε χώρο που θύμιζε ταβερνείο και δεν υπήρχαν πελάτες ενώ σε ένα τραπέζι 6-7 σερβιτόροι έτρωγαν το δικό τους μεσημεριανό.
΄Εστω και χωρίς την τρίτη μέρα, έστω και Με ένα χρόνο καθυστέρηση, ανεβάζω έστω και ημιτελές το ταξίδι της Ρώμης
γιατί κρίμα να πάνε έστω και κάποιες εμπειρίες χαμένες.
Δυστυχώς με την καθυστέρηση και την απώλεια των σημειώσεων χάθηκε η Χίος.
Σύντομα έρχεται και η φετινή εκδρομή στο Brugge
