Από το προηγούμενο βράδυ γεμάτο το αυτοκίνητο, Αφύπνιση 5πμ, φόρτωμα παιδιών ( η Δομινίκη σε τέτοιες ηλικίες κοιμόταν αμέσως , οπότε κερδίζαμε κάποια ώρα ηρεμίας στο ταξίδι, ο Αλέξανδρος πάλι...μπα, duracel) και αναχώρηση για Καβάλα. Απόπλους στις 8πμ και 12.15-12.30 άφιξη στη Μύρινα. Μετά από 25-30 λεπτάκια φτάσαμε στο δωμάτιο και ήταν όπως ακριβώς φαίνεται στις εικόνες. Μικρά πανέμορφα σπιτάκια μπροστά σε ένα ήσυχο κολπάκι, μακριά από κόσμο, και φασαρία. το κολπάκι δεν ενδείκνυται για μπάνιο, αλλά οι κοντινότερες παραλίες είναι στο 10λεπτο.
Αφού τακτοποιήσαμε τα πράγματα πήγαμε για μεσημεριανό στον διπλανό Κοντιά και στην ταβέρνα Σαν Άλλοτε , με τον κήπο κάτω από την μουριά, όπου είτε πεινούσαμε πολύ , είτε ήταν όντως πεντανόστιμοι οι ντοματοκεφτέδες, τα κεφτεδάκια, και το χύμα κρασί του χωριού, Μαγιάς .
Η Μαρία από το diapori suites μας είχε πει όταν κάναμε την κράτηση ότι ο γείτονας από την ταβέρνα/κέντρο εκδηλώσεων παντρέυει την κόρη του, και ότι θα είχαμε ξενύχτι, αλλά ο γάμος ήταν όντως grande... προσγειωμένο Ελικόπτερο μπροστά στο δωμάτιό μας και νταλίκες που έκαναν τον χαμό τους πριν την άφιξη του γαμπρού και της νύφης και γλέντι μέχρι πρωίας . Οι ωτοασπίδες έκαναν σούπερ δουλειά
μας φόρτωσε στην καρότσα του αγροτικού, και μετά από αρκετή ώρα σε κακοτράχαλο αγροτικό δρόμο που δεν βλέπαμε τίποτα, μας παράτησε σε μια ερημική παραλία που δεν υπήρχε ψυχή
Αναγκαστήκαμε λοιπόν για αρκετές ώρες να κολυμπάμε ολομόναχοι, ολόγυμνοι, σε μια παραλία που ήταν λάδι και είχε μοναδικό ίσκιο δύο αρμυρίκια. Καταλαβαίνετε το βάσανο και την ταλαιπωρία. Χάριν συντομίας θα την αποκαλούμε από εδώ και στο εξής, η παραλία του Λεωνίδα.
Ευτυχώς που μας ήρθε μόνο κατούρημα, και το δάσος ήταν εκεί να μας ελαφρύνει. Φαγητό στα καμίνια και στον Ανδρέα , με μπόλικη δροσιά, συμπαθητικό φαγητό και παιδική χαρά απέναντι, αν έχετε παιδιά. Επιστροφή στο δωμάτιο, τα παιδιά για ύπνο, κι εμείς χαλαρό κρασάκι στο μπαλκόνι.
Πρωινό ξύπνημα και αφού δεν ήρθαν οι απαγωγείς, επισκεφθήκαμε την παραλία του Θάνους που από πολλούς θεωρείται η κορυφαία του νησιού. Και είναι, αν είσαι 3 ετών ή 4 ή βαριά 7. Ή είσαι γονιός που θέλει να αράξει σε μια ξαπλώστρα με τη μπυρίτσα ή την ποτάρα ή την καφεδάρα και να βλέπει τα παιδιά να παίζουν σε θάλασσα βάθους αστραγάλου, άντε βαριά βαριά γάμπας αν περπατήσεις καμιά 100 μέτρα μέσα.
Για να μην είμαι άδικος, τα 2 beach bars έχουν χαλαρή μουσικούλα σε χαμηλά ντεσιμπέλ και μπορείς να χαλαρώσεις. Κοινώς δεν αποτελούν την τυπική μου κόλαση, για όσους με γνωρίζετε. Εμείς καθίσαμε στο Costa Costa πού είναι το πιο χαλαρό από τα δύο, ενώ υπάρχει και το κεντρικό Pantelis που μαζεύει περισσότερο κόσμο. Τέρμα Δεξιά , μπορείτε να απολαύσετε και το γυμνό σας μπάνιο , τουλάχιστον αρχές Ιουλίου, για Αύγουστο, δεν έχω ιδέα, πιθανολογώ πως δύσκολα. Μεσημεριανό στην ταβέρνα , στο Θάνος το Όπως Παλιά που την περίοδο του ταξιδιού ήταν στον νούμερο 1 του tripadvisor. Πολύ καλή σκιά, πολύ ευγενικό προσωπικό, συμπαθητικό μαμαδίστικο φαγητό . Βολτίτσα στη Μύρινα , παγωτό στη Νόνα και βουρ για ανατολική πλευρά.
Πέρασμα από τους Kiteάδες και το Surf Club Keros , την λιμνοθάλασσα Αλυκή , που δυστυχώς δεν είχε στεγνώσει πλήρως και έτσι δεν μπορέσαμε να μαζέψουμε αλατάκι. Απογευματινό μπανάκι στη Νεφτίνα, που μαζί με την παραλία του Λεωνίδα αποτελούν Our Kind of Beaches. Μεγάλη , όμορφη και ΑΔΕΙΑ. γυμνό μπανάκι και βόλτα να προλάβουμε το ηλιοβασίλεμα στον Άγιο Χαράλαμπο, όπου έχεις θέα το Άθως. Χάσαμε για ένα λεπτό το ηλιοβασίλεμα , αλλά κάτσαμε για χαλαρό τσιπουράκι στο ταβερνάκι-μεσοτοιχία με τον ναό. Εξαντλημένοι φτάσαμε γύρω στις 11 στο δωμάτιο και πήγαμε όλοι για ύπνο. Ήταν η μέρα με τα περισσότερα χιλιόμετρα , τα παιδιά τα έφτυσαν, οπότε αποφασίσαμε από την επόμενη, χαλαρουίτα.
Παρότι κοιμηθήκαμε αργά, ξυπνήσαμε νωρίς , οπότε ήταν ευκαιρία να πάμε στις Αμμοθίνες (είτε θα πας πρωί, είτε θα πας μετά τις 8μμ) και το γειτονικό Γομάτι. Πραγματικά ιδιαίτερο φαινόμενο, μια μικρή έρημος στην Ελλάδα, στη μέση του πουθενά. Fun Fact . Το Μια Ελληνίδα στο Χαρέμι με την Βλαχοπούλου , γυρίστηκε στις Αμμοθίνες Λήμνου. Περπατήσαμε αρκετά στην Έρημο , βγάλαμε πολλές φωτογραφίες στο highlight ,κατά τη Δομινίκη ,των διακοπών .
Επίσκεψη στην άγριας ομορφιάς (και δυστυχώς με πολλά σκουπίδια) παραλίας Γομάτι, όπου και πάλι λόγω αέρα αποφασίσαμε να μην κολυμπήσουμε και έτσι να χάσουμε και το προγραμματισμένο γεύμα μας στην ταβέρνα Φλωμάρι που μας είχαν προτείνει πολλοί φίλοι.
Αλλαγή Ρότας λοιπόν και κινήσαμε για το μικρό φαναράκι, άλλη μία από τις παραλίες λάδι με βάθος αστραγάλου του νησιού. Ένα μικρό πανέμορφο κολπάκι , που το φαντάζομαι πριν 20-25 χρόνια ένα ερημικό κουκλίστικό μέρος, που τώρα ήταν πακτωμένο με οικογένειες. Ευτυχώς , πάλι η μουσική χαλαρή, πάλι ευγενικό το προσωπικό του μπιτσόμπαρου, πάλι, ωραία, τυπικά, συμβατικά. Για early dinner Πήγαμε Στης Μιχαλίτσας όπου κλασικά είχε τέλεια σκιά και συμπαθητικό φαγητό. Επιστροφή νωρίς και ύπνος γιατί η κούραση από της προηγούμενες μέρες ήταν πλέον εμφανής.
Καινούρια μέρα, καινούριοι στόχοι. Παναγιά Κακαβιώτισσα. Δεν ακολουθείς το Google maps, αλλά τις ταμπέλες. φτάνεις στο πάρκινγκ και ξεκινάς ορειβασία 15 λέπτα για να φτάσεις στην εκκλησία. Η διαδρομή και η θέα μαγευτική. Ωραία φάση και η υπαίθρια εκκλησία μέσα στον Βράχο. Σε όλη την ανηφόρα είχα στον μάρσιπο τον Αλέξανδρο, καθώς το τρίχρονο χλωμό να βγάλει τη διαδρομή. Στην επιστροφή τον πήρε η Αθηνά, και από το πρώτο λεπτό άρχισε το κράξιμο από μπαρμπάδια που ανέβαιναν και μας έβλεπαν. "Ντροπή σου που αφήνεις τη γυναίκα να κουβαλάει" " Καλά δε ντρέπεσαι; Πάρε εσύ το μωρό" και άλλες τέτοιες ομορφιές. Υποσχέθηκα στην Αθηνά στον επόμενο που θα σχολίαζε , θα απαντούσα, ότι μετά το 2ο έμφραγμα μου το απαγόρευσε ο γιατρός, έτσι για να δω τη φάτσα του. Ως δια μαγείας τα σχόλια σταμάτησαν και δε χρειάστηκε να δω τη φάτσα "Καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς" . Μετά τη ζόρικη διαδρομή, θέλαμε δροσερό μπανάκι, Αφήσαμε τη μαμά μας να ξεκουραστεί και πήγαμε οι τρεις μας στην παραλία του Λεωνίδα .
Είχαμε άλλωστε κλείσει early dinner στις 5μμ στο φημισμένο Έννοια πο'χς το εστιατόριο που μας πρότειναν όλοι εκτός από τον Λεωνίδα (της γνωστής παραλίας). Στο συγκεκριμένο εστιατόριο , που πρέπει πάντα να κλείσεις για να βρεις τραπέζι, γίνεται μια προσπάθεια για διαφορετικά, δημιουργικά πιάτα, άλλα πολύ πετυχημένα, άλλα με αστοχίες. Το περιβάλλον είναι όμορφο, πάλι δηλαδή δροσερός κήπος, ενώ ένα από τα πιάτα (η παντζαροσαλάτα του) ήταν το κορυφαίο πιάτο του ταξιδιού μας. Και τα υπόλοιπα ήταν καλά, αλλά αυτό ήταν εξαίσιο. Γεμάτοι, χορτάτοι , και ευχαριστημένοι, γυρίσαμε στο δωμάτιο, για δεύτερη σερί χαλαρή ημέρα φόρτισης μπαταριών.
Κάποια στιγμή είτε εκείνη την ημέρα , είτε την προηγούμενη , η Αθηνά διαπίστωσε ότι έχασε τα αγαπημένα της γυαλιά ηλίου. Μεγάλη η στεναχώρια της, ενώ εγώ χαλαρός. Μάλλον δεν μου είπε πόσο τα είχε πάρει για να μην στεναχωρηθώ κι εγώ 😋. Α ναι , και ήθελε να δείρει όλους εσάς που γελούσατε στο ποστ για τα χαμένα γυαλιά 😆😆😆.
Ημέρα αρχαιολογικών χώρων και αξιοθέατων η επόμενη και παρά την αρχική βαρεμάρα της Αθηνάς ξεκινήσαμε για το γεωλογικό πάρκο του Φαρακλού. Γεωλογικοί σχηματισμοί, μάλλον από Λάβα και Θάλασσα, και τοπίο εξωγήινο, σεληνιακό. Η βαρεμάρα μετατράπηκε σε ενθουσιασμό, συναισθηματική απελευθέρωση, αίσθημα του ανήκειν (ρε μπας και είναι εξωγήινη τελικά;;; ) Να μην τα πολυλογώ , με το ζόρι την πήραμε από εκεί. Ακολουθώντας ταμπέλες (πάλι αγνοείστε το Maps) φτάσαμε στο αρχαίο θέατρο της Ηφαιστίας, που είναι σε αρκετά καλή κατάσταση, στα Καβείριο Λήμνου και στη Σπηλιά του Φιλοκτήτη, όπου κατάφερα να νικήσω μέρος της κλειστοφοβίας μου και να μπω από την στενή χαραμάδα. Χρειάστηκε βέβαια να μπει πριν από μένα ένας Δίμετρος Γάλλος γίγαντας, για να πάρω θάρρος. Φεύγοντας από το Καβείριο αν κοιτάξεις Δεξιά σου θα δεις ένα τεράστιο Ξενοδοχειακό συγκρότημα που δεν λειτούργησε ποτέ και έχει μετατραπεί σε ghost town. Κάνε μια βόλτα.
Δυστυχώς δεν καταφέραμε να πάμε στην Πολιόχνη που πρέπει να είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα. Καθώς βρισκόμασταν στην γειτονιά, δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε σε μια ακόμα βουτιά στην αγαπημένη πλέον Νεφτίνα που περιέργως είχε 6 άλλους ανθρώπους εκτός από εμάς. Μεσημεριανοβραδινό στο Μαν-Τέλλα όπου αν εξαιρέσεις το κουνέλι, τα υπόλοιπα πιάτα ήταν κάτω του μετρίου. Και γινόταν ο κακός χαμός από κόσμο. Ίσως βέβαια να ήταν απλά μια κακή τους μέρα. Ή είναι το Habanera της Λήμνου, που ο κόσμος το γεμίζει και δεν ξέρει γιατί 😎. To βραδάκι γυρίσαμε νωρίς και αφού κοιμήθηκαν τα παιδιά , αράξαμε για χαλαρό κρασάκι και κουβεντούλα με τον Χρήστο και την Κική , τους γείτονες από το διπλανό δωμάτιο. Πρώτο Ξενύχτι ...
Το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας έλεγε, χαλαρό ξύπνημα, πρωινό, και σιγά σιγά μάζεμα, γιατί λόγω χαλαρού αέρα, υπήρχε η δυνατότητα να επισκεφθούμε το Red Rock που μας είχε αρέσει και να κολυμπήσουμε στην τεράστια παραλία του Κοκκινόβραχου. Εγώ πήρα το γεμάτο ψυγειάκι, την σκιά, και τα παιδιά, και λίγο μετά θα ερχόταν η Αθηνά με την τσάντα θαλάσσης, αφού πετάξει τα σκουπίδια. Φτάσαμε, και όπως και την πρώτη φορά ο μικρός κοιμόταν στο αμάξι, οπότε παρκάραμε κολλητά στο μπαρ, για να τον βλέπουμε και να απολαύσουμε ανενόχλητοι την μπυρίτσα μας. Η Αθηνούλα πήγε στο πορτ μπαγκαζ για να πάρει το βιβλίο της μέσα από την τσάντα θαλάσσης, και να διαβάσει. Ποιά τσάντα; Αυτήν που άφησε στο δωμάτιο, με τα μαγιό, τις πετσέτες , τα αντηλιακά , το βιβλίο κλπ κλπ. Οι επιλογές 2, είτε να παμε 40 λεπτά πίσω, να πάρουμε την τσάντα, 40 λεπτά επιστροφή και μπάνιο στο red rock, είτε να πάμε 30 λεπτά στη Νεφτίνα που τα μαγιό δεν είναι απαραίτητα. Επικράτησε η λογική. Περάσαμε από τον Μούδρο και πήγα στο Μάρκετ του χωριού να πάρω μια πετσέτα και αντηλιακό. Στο ταμείο ανέφερα το περιστατικό με την τσάντα θαλάσσης και ακολούθησε ο σοκαριστικός διάλογος :
