Όσα θα διαβάσετε δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας , ωστόσο αφορούν την πρώτη εβδομάδα του Ιουλίου. Πιθανά αυτά που θα συναντήσετε Αύγουστο στο νησί , να μην έχουν καμία σχέση.
Η επιλογή του νησιού ήταν εύκολη στο μυαλό μου. Έψαχνα έναν προορισμό όπου ο χρόνος στο καράβι να μην είναι τέτοιος που να ζορίσει τον 20 μηνών Αλέξανδρο, και να μη μας θέσει σε συνωστισμό για μεγάλο χρονικό διάστημα. Έτσι η μιάμιση ώρα Κύμη-Σκύρος ήταν ιδανική. Βέβαια, ως γνήσιος μπούφος, δεν σκέφτηκα το 6.5ωρο Θεσσαλονίκης- Κύμης με το αμάξι .
Η επιλογή καταλύματος ήταν εύκολη μόλις έδειξα στην Αθηνά το μέρος που είχαν μείνει οι φίλοι μας Τίμος και Αλεξία με τα παιδία τους και μια άλλη οικογένεια ,που είναι πολύ λιγότερο Νίντζα από εμάς. Το "Καταφύγι" Skyros Refuge έμοιαζε ιδανικό ησυχαστήριο μακριά από όλους και όλα, και κοντά σε όλους και όλα. Στην περιοχή Φλέα του Νησιού , 10 λεπτά από το Λιμάνι, 10 λεπτά από τη Χώρα, 25 λεπτά από το πιο μακρινό σημείο του νησιού.
Το κακό με το νησί είναι τα δρομολόγια των πλοίων, καθώς υπάρχει μόνο απογευματινό πλοίο από Κύμη για Σκύρο, και πρωινό από Σκύρο για Κύμη (ΠΣΚ υπάρχει και απόγευμα). Με αυτόν τον τρόπο ουσιαστικά χάνεις δύο μέρες, την μέρα που φτάνεις και την ημέρα που φεύγεις.
Φόρτωμα Αυτοκινήτου από Τετάρτη Βράδυ . Άλλη μια φορά ευχαριστίες που έχουμε Octavia γιατί οπουδήποτε αλλού δεν θα χωρούσαν τα πράγματα, και αναχώρηση ΧΑΛΛΛΑΡΑ. Η πιο ζεστή μέρα του χρόνου μας βρήκε πέριξ του Αγίου Κωνσταντίνου στους 43.5 βαθμούς κελσίου. Περιέργως δεν χρειαστήκαμε πολλά διαλείμματα ξεκούρασης Αλεξάνδρου, και φτάσαμε 2ώρες πριν την ώρα αναχώρησης στο λιμάνι της Κύμης. Παγωμένη μπυρίτσα κάτω από τα δέντρα σε ένα καφέ μπαρ, και αναχώρηση. Μιάμιση ωρίτσα αργότερα φτάναμε στο λιμάνι και με τις οδηγίες της οικοδέσποινας Μαντζουράνας, φτάσαμε στο σημείο συνάντησης όπου μας περίμενε με το άσπρο αγροτικό pick-up της. Ακολουθήστε με λέει και στα 10 μέτρα στρίβει δεξιά σε ένα στενό, και...... ανεβαίνουμε και ανεβαίνουμε και ανεβαίνουμε σε ένα πολύ στενό ανήφορο από τσιμέντο και χώμα, για 6-7 λεπτά και ανεβαίνουμε και ανεβαίνουμε.. και ανοίγει η πρώτη καγκελόπορτα , και ανεβαίνουμε ...και ανοίγει η δεύτερη καγκελόπορτα και παρκάρουμε .. Φτάσαμε στον Γολγοθά 😀 . Η αλήθεια είναι ότι κάπου εκεί σκέφτηκα να κάνουμε τσεκ άουτ το πρωί, μια και είχαμε δώσει μόνο μια προκαταβολή, αλλά η Μαντζουράνα ήταν καθησυχαστική. "Μή φοβάσαι, η πρώτη φορά είναι τρομακτική, μετά συνηθίζεις" "Και το βράδυ;" "Και το βράδυ!" . Βολευτήκαμε στο πολύ όμορφο πέτρινο δωμάτιό μας και πήραμε μια βαθιά ανάσα. Γονείς και παιδιά πεινούσαμε μετά από τόσες ώρες οπότε μας πρότεινε να πάμε στην Ταβέρνα της γειτονιάς τις Μουριές . Ευτυχώς έτυχε να είναι μία από τις δύο κορυφαίες ταβέρνες για κρέας στο νησί, με μεγάλο κήπο , παιδική χαρά για τον μικρό, και φανταστικά παϊδάκια για τον μπαμπά. Με μισό ροζέ κρασί η ανηφόρα για το σπίτι τη νύχτα ήταν σαφώς ευκολότερη . Παρά τη γενικότερη ζέστη το δωμάτιό μας ήταν υποφερτό εκείνο το βράδυ παρά την απουσία κλιματισμού.
Πρώτο πρωινό στο νησί, και πρώτο πρωινό στο Καταφύγι... Τί πρωινό δηλαδή , πρωινάρα. Η Ματζουράνα αφού μας είχε ρωτήσει από το βράδυ τί ώρα θέλουμε το πρωινό, μας είχε στο εκπληκτικής θέας μπαλκόνι της, φρέσκο χυμό, τυρόπιτα, κρέπες που έφτιαχνε εκείνη την ώρα και τις γεμίζαμε με ξινοτύρι, μαρμελάδα βερύκοκο σπιτική, ή μέλι, ομελέτα με ζαρζαβατικά διάφορα πεντανόστιμη. Κάποιες φορές αντί για ομελέτα είχαμε αυγά μάτια, αντί για πίτα γιαούρτι με φρέσκα φρούτα, και για όποιον ήθελε , παγωμένο κατσικίσιο γάλα από τις κατσίκες της. Για να μην επαναλαμβάνομαι τις επόμενες μέρες, η πρωινάρα ήταν πρωινάρα , η θέα θεάρα, και τα πρωινά μας από τα Highlights του ταξιδιού.
Η Ματζουράνα και η κόρη της Αντωνία ήταν εκπληκτικές οικοδέσποινες από την πρώτη μέχρι την τελευταία μέρα, και μας έκαναν να νιώσουμε σαν στο σπίτι μας, παραδίδοντας ταυτόχρονα μαθήματα φιλοξενίας .
Όπως κάθε πρωί μετά το πρωινό και κάθε απόγευμα μετά την επιστροφή από το μπάνιο, ο Αλέξανδρος και η Δομινίκη τάιζαν συκαλάκια την Αρτεμούλα (το άλογο του σπιτιού) . Η παιδική φωνή "Ατεμούουουυλαααα Συκαλάκ ιαααα" θα μας μείνει για πάντα.
Για πρώτη εξόρμηση μας προτάθηκε η Κυρά Παναγιά "γιατι μοιάζει με Καραϊβική" . Αν Καραϊβική δεν είναι το όνομα μπιτσόμπαρου της Περαίας...δεν μοιάζουν. Μικρή οργανωμένη παραλία, αρκετό κόσμο. Κάποιος που μας ξέρει , δεν θα την πρότεινε. Δεν μας ήξεραν 😋. Παρκάραμε, είδαμε, φύγαμε. Πήγαμε πίσω προς την παραλία Αγίου Πέτρου που από τις περιγραφές έμοιαζε περισσότερο στο στυλ μας. Τα μπόλικα κύματα καθώς και μια ταμπέλα που προειδοποιούσε για ρεύματα, μας έκαναν να μην βουτήξουμε.
Ρωτήσαμε έναν "μόνιμο" και μας πρότεινε την διπλανή παραλία Μαρκέσι Λιμανάκι που δεν θα είχε κύμα. Όντως δεν είχε κύμα, αλλά είχε αρκετά πλαστικά πεταμένα...και παλέτες...Κάναμε μια βουτιά για να μη φύγουμε από 3η παραλία σε μια μέρα, καθίσαμε και καμιά ώρα, τα μαζέψαμε και φύγαμε. Μεσημεριανό στην πολύ καλή επίσης κρεατοταβέρνα με παιδική χαρά Άγιος Πέτρος . Φεύγοντας επισκεφθήκαμε το εργαστήρι ζαχαροπλαστικής Χιώτης όπου μεταξύ άλλων που δεν μας ενθουσίασαν, δοκιμάσαμε το εξαιρετικό του ρυζόγαλο, το οποίο και προτείνεται. Επιστροφή στο σπίτι , χαλάρωμα και ύπνο.
Η επόμενη μέρα μας ήταν και η πρώτη ολοήμερη επαφή μας με την παραλία του Αγίου Πέτρου. φαρδιά Παραλία , με δέντρα και μπόλικο ίσκιο για ελεύθερους κατασκηνωτές στο βάθος, οικογενειακή, γυμνιστική, πάνω κάτω αυτό που θέλουμε σε μια παραλία. Στα αρνητικά μια μεγάλη ξέρα μετά τα πρώτα 5 μέτρα της θάλασσας, που απλώνει σε όλο το μήκος της παραλίας, και είναι γεμάτη αχινούς. Αν την περάσεις συναντάς τον εκπληκτικό βυθό με πάρα πολλά ψάρια. Βέβαια αν δεν υπήρχε και η ξέρα θα μιλούσαμε για πολλούς περισσότερους επισκέπτες, οπότε....στην υγειά της ξέρας.
Άραγμα με τις ώρες, εξερεύνηση του βυθού με την Δομινίκη, με αποτέλεσμα παρά το αντηλιακό, να αποκτήσω Δέρμα Αστακού , και μπόλικη after sun για το υπόλοιπο ταξίδι. Δείπνο στις Ιστορίες του Μπάρμπα στον Μώλο, όπου η λευκή μακαρονάδα θαλασσινών, Η σαλάτα με ντομάτα, κρίταμα και καπνιστή ρέγκα, καθώς και ο καθαρισμένος τηγανιτός γαύρος , ήταν πολύ καλά. Δεν το απολαύσαμε βέβαια γιατί η ελληνίδα μάνα κατέληξε να κυνηγάει τον κανακάρη της για να φάει κατά μήκος της πιο μακριάς παραλίας του νησιού, καθώς ο έλλην πατέρας έπινε τα κρασιά του στο τραπέζι.
Όμορφη, Κυκλαδίτικη θα έλεγα με στενά σοκάκια, λουλούδια, λευκά σπίτια. Κουραστική η ανηφόρα μέχρι το μοναστήρι και το κάστρο αλλά η θέα σε αποζημιώνει.
Η όλη βόλτα στη Χώρα κράτησε μια ώρα, ωστόσο το ανέβα κατέβα αποτέλεσε την ημερήσια γυμναστική μας.
Ο Αλέξανδρος νύσταξε και έτσι αφού τον πήρε ο ύπνος με το που μπήκαμε στο αυτοκίνητο αποφασίσαμε να κινηθούμε οδικώς στο νότιο μέρος του νησιού, το ξερό και να δούμε το άγονο τοπίο.
Ο δρόμος στο νότιο μέρος διακόπηκε απότομα δυο φορές καθώς και οι δύο δρόμοι που πήραμε κατέληγαν σε ναυτικές βάσεις και ήταν κλειστές με συρματόπλεγμα. Οι πέτρες στο νότιο νησί, σχημάτιζαν άλλοτε μόνες τους και άλλοτε με ανθρώπινη παρέμβαση αγάλματα, που έκαναν τη διαδρομή ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Σε κάποια στιγμή φτάσαμε και στον Τάφο του Rupert Brooke ενός βρετανού ποιητή ο οποίος ήταν στη Σκύρο σε Γαλλικό Πλοίο Νοσοκομείο, όταν τον τσίμπησε μολυσμένο κουνούπι και πέθανε σε ηλικία 28 ετών. Οι συνάδελφοί του τον έθαψαν σε έναν ελαιώνα
Φτάσαμε και ήμασταν μόνοι,, μπήκαμε και στη σπηλιά που θα είχε ίσκιο για περισσότερη ώρα, δυστυχώς μύριζε, και σαν να μην έφτανε αυτό, πριν προλάβουμε να απολαύσουμε το γυμνό μας μπανάκι για πάνω απο 5 λεπτά, έσκασε μύτη προγραμματισμένη ιππική εκδρομή με δύο οικογένειες.... 
Καθίσαμε παρέα μισή μία ώρα, και πήραμε το δρόμο της επιστροφής...
